Περί εὐχῆς…Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ

Δημοσιεύτηκε 29 Ιουνίου 2013. Συντάκτης: hristospanagia5

  Λοιπόν βιάσου. Λέγε διαρκώς την ευχή. Να μη σταματά καθόλου το στόμα. Έτσι θα την συνηθίσεις μέσα σου και κατόπιν θα την παραλάβει ο νους. Μη ξεθαρρεύεις στους λογισμούς, διότι γίνεσαι μαλθακός και μολύνεσαι.

«Ευχή, βία φύσεως διηνεκής», και θα δεις πόση Χάρη θα λάβεις…

Η ζωή του ανθρώπου, παιδί μου, είναι θλίψη, διότι είναι στην εξορία. Μη ζητείς τελεία ανάπαυση. Ο Χριστός μας σήκωσε το σταυρό, και μείς θα σηκώσουμε. Όλες τις θλίψεις εάν τις απομένουμε, βρίσκομε Χάρη παρά Κυρίου. Γι’ αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζόμαστε, για να δοκιμάζει το ζήλο και την αγάπη που έχουμε προς αυτόν. Γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή. Χωρίς υπομονή δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μαθαίνει τα πνευματικά, δεν φθάνει σε μέτρα αρετής και τελειώσεως.

Αγάπα τον Ιησού και λέγε αδιάλειπτα την ευχή και αυτή θα σε φωτίζει στο δρόμο του.

Πρόσεχε να μην κατακρίνεις.Διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός και φεύγει η Χάρη και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτεις, να ταπεινώνεσαι, να βλέπεις τα δικά σου σφάλματα. Αλλ’ όταν υποχωρεί η Χάρη για να δοκιμαστεί ο άνθρωπος, τότε γίνονται όλα σαρκικά και πέφτει η ψυχή. Συ όμως τότε μη χάνεις την προθυμία σου, άλλα φώναζε διαρκώς την ευχή με βία, με το ζόρι, με πόνο πολύ. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Και πάλι και πολλές φορές, το ίδιο συνεχώς. Και σαν να ατενίζεις νοερά τον Χριστό να του λέγεις• «…Δόξα σοι, δόξα σοι, ο Θεός μου». Και υπομένοντας, πάλι θα έλθει η Χάρη, πάλι η χαρά. Όμως και πάλι ο πειρασμός και η λύπη, η ταραχή και τα νεύρα. Αλλά και πάλιν αγώνας, νίκη, ευχαριστία. Και αυτό γίνεται μέχρις ότου σιγά-σιγά καθαρίζεσαι από τα πάθη και γίνεσαι πνευματικός…

Η άσκηση, παιδί μου, θέλει στερήσεις. Θέλει αγώνα και κόπο πολύ. Θέλει να φωνάζεις μέρα και νύκτα στον Χριστό. Θέλει υπομονή σε όλους τους πειρασμούς και τις θλίψεις. Θέλει να πνίξεις θυμό και επιθυμία.

Θα κουρασθείς πολύ, μέχρι να καταλάβεις ότι προσευχή χωρίς προσοχή και νήψη είναι χάσιμο χρόνου· κόπος χωρίς πληρωμή. Πρέπει σε όλες τις αισθήσεις μέσα έξω να βάλεις άγρυπνο φύλακα την προσοχή διότι χωρίς αυτήν ο νους και οι δυνάμεις της ψυχής διαχέονται στα μάταια και συνήθη, σαν το άχρηστο νερό που τρέχει στους δρόμους. Ποτέ κανένας δεν βρήκε προσευχή χωρίς προσοχή και νήψη. Κανένας ποτέ δεν αξιώθηκε να ανεβεί προς τα άνω χωρίς πρώτα να καταφρονήσει τα κάτω.

Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού «Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», εκδόσεις Ιεράς Μονής Φιλοθέου, Άγιον Όρος (αποσπάσματα σε νεοελληνική απόδοση)

Η καταχώρηση δημοσιεύτηκε από τον/την hristospanagia5 στην κατηγορία ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ, ΔΙΔΑΧΕΣ ΓΕΡΟΝΤΩΝ, ΕΥΧΗ, με ετικέτες ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ, ΔΙΔΑΧΕΣ ΓΕΡΟΝΤΩΝ, ΕΥΧΗ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ. Προσθέστε τον μόνιμο σύνδεσμο στους σελιδοδείκτες σας.

Η προσευχή προς τον Χριστό, πρότυπο ορθόδοξης προσευχής.

Η προσευχή προς τον Χριστό, πρότυπο ορθόδοξης προσευχής.

«Χριστέ, το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμου, σημειωθήτω εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, ίνα εν αυτώ οψώμεθα φως το απρόσιτον και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς εργασίαν των εντολών σου, πρεβείαις της παναχράντου σου Μητρός και πάντων σου των Αγίων. Αμήν.»
Η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία προσεύχεται προς το Χριστό, τον ιδρυτή και σωτήρα της. Προσεύχεται προς την ουράνια κεφαλή, της οποίας αποτε­λεί το μυστικό σώμα, που ο ίδιος ο Χριστός εξαγόρασε στο Σταυρό με το πανάγιο αίμα του. Στην προσευχή της αυτή η  Ορθοδοξία εκφράζει την εκκλησιολογική της συνείδηση και ταυτότητα. Κινείται μέσα στή διάσταση του ακτίστου θείου φωτός, που χαρακτηρίζει ιδιαίτερα την τριαδολογία της. Μόνο ένας ορθόδοξος χριστια­νός μπορεί να προφέρει αυτή την προσευχή. Οι ετερόδοξοι αδυνατούν να τη συλλάβουν, γιατί δεν πιστεύουν στο άκτιστο φως του Χρίστου, στη μακάρια δόξα της Τριάδος.
Ας δούμε αναλυτικότερα τα πράγματα.
«Χριστέ, το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον.»
Η αναλογία του φυσικού φωτός είναι πολύ προσφιλής, τόσο στην Αγία Γραφή, όσο και στην πατερική παράδοση της Εκκλησίας, προς εικονική παράστα­ση της απαστράπτουσας δόξας του Θεού. Οι αναφορές είναι πολλές. Η Α’ Οικου­μενική Σύνοδος τη σχέση του Υιού προς τον Πατέρα χαρακτηρίζει ως φως, που προέρχεται από άλλο φως («Φως εκ φωτός»). Φυσικά εδώ, όπως και σ’ όλες τις άλλες σχετικές εικονικές αναφορές, δεν πρόκειται περί του φυσικού ήλιακού φω­τός, αλλά περί Φωτός, το οποίο έχει θεολογική και σωτηριολογική έννοια.
Είναι το άκτιστο θείο φως, η φωταύγεια της ουσίας του Θεού, η φαεινή δόξα της Τριάδος. Το φως αυτό είναι στοιχείο συστατικό – αν μπορούμε να πούμε έτσι – του τριαδικού Θεού. Είναι ο εγγενής πλούτος της θεότητος, αΐδιο και άκτιστο. Η παρουσία του δεν επιφέρει μερισμό στην ουσία του Θεού, όπως δεν επιφέρουν μερισμό σ’ αυτήν και οι τριαδικές θείες υποστάσεις. Είναι μια πραγματική θεοπρεπής διάκριση στη θεότητα, διά της οποίας η άπειρη ουσία του Θεού, η καθ’ εαυτήν απόλυτα υπερβατική αμέθεκτη και ακοινώνητη, κοινωνεί με τα κτιστά όντα, απο­καλύπτεται στον εξωτερικό κόσμο, τον οποίο δημιούργησε εκ του μη όντος, και μετέχεται από τις καθαρμένες πνευματικές φύσεις. Ο Χριστός παράλληλα με το πλήρωμα της άπειρης θείας ουσίας του και το προσωπικό υποστατικό του ιδίωμα (τη γέννηση) είναι πλήρης και τέλειος φορέας (με ίσο μέτρο φυσικά με τα άλλα δύο πρόσωπα, τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιο) της θείας ενέργειας, του θείου φωτός ή της θείας χάριτος. Είναι το «απαύγασμα της δόξης του Θεού» (Εβρ. 1, 3), που τόσο πλούσια φώτισε και κατελάμπρυνε την κτίση κατά τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος στο Όρος Θαβώρ. Το γεγονός αυτό ψάλλουσα η Εκκλησία, χαρακτηρί­ζει το Λόγο (το Χριστό) ως «φως αναλλοίωτον», προερχόμενον εκ «φωτός Πατρός αϊδίου». Στο φανέν φως του Χρίστου βλέπουμε «φως τον Πατέρα, φως και το Πνεύμα, φωταγωγούν πάσαν κτίσιν».
Το φως του Χρίστου φωτίζει και αγιάζει «πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Αυτό αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια της πίστεως. Όλα τα όντα πλάστηκαν «διά του Υιού» ( Ιω. 1, 2). Είναι θεμελιωμένα στο Λόγο του Πατρός. Ως θελημένα από τον Πατέρα, είναι ριζωμένα στην άπειρη θεία βουλή, στη δημιουργική θεία ενέργεια. Δεν είναι πλάσματα ξένα και άσχετα προς τον Πλάστη. Και τα μεν φυσικά κτίσματα αναφέρονται στο Δημιουργό τους με τον ειδικό φυσικό λόγο της υπάρξε­ως τους. Ο άνθρωπος όμως, ως «εικόνα» Θεού, επί της οποίας ανακλώνται οι χαρακτήρες του αρχετύπου της (η νοερά πνευματική φύση του Θεού κτλ.), έχει Ιδιαίτερο λόγο αναφοράς προς το Θεό. Στη φύση του είναι χαραγμένη η έννοια του Πλάστη Του. Η συνείδησή του προσανατολίζεται έμφυτα προς το Δημιουργό του, τον οποίο θέλει και αγαπά. Χωρίς αυτόν, η φύση του είναι άρριγη, κολοβωμένη. Τελικό αίτιο της δημιουργίας του είναι η θέωση της φύσεως του, η «ομοίωσις» του προς το Θεό.
Όταν ο άνθρωπος έλθει στον κόσμο, βρίσκεται άμεσα κάτω από την ευλογία και τη σωστική ενέργεια της χάριτος του Θεού. Η λυτρωτική δύναμη του Χριστού τον περιβάλλει σε όλες τις αναφορές της ζωής του. Περιβάλλει δε όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους, γιατί ο Θεός θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. 2, 4). Στόχος της σωτηρίας είναι η επίγνωση της θείας αλήθειας. Ο άνθρωπος, για να σωθεί, πρέπει να γνωρίσει το Θεό. Η γνώση αυτή δεν είναι απλά νοησιαρχική. Είναι επίγνωση δηλαδή, γνώση βαθιά και υπαρξιακή, που αγγίζει όλες τις δυνάμεις της ψυχής και αναμοχλεύει το εσωτερικό βάθος της ανθρώπινης καρδιάς. Ο άνθρωπος πρέπει να δει και να βιώσει τη θεία αλήθεια. Να αποδιώξει τον πνευματικό σκοτισμό και την πλάνη, που είναι αποτελέσματα της αμαρτίας και οδηγούν στον αιώνιο πνευματικό θάνατο. Το φωτιστικό αυτό έργο είναι συγχρόνως και αγιαστικό. Ο άνθρωπος φωτίζεται, αγιαζόμενος, και αγιάζε­ται, φωτισμένος. Ο Χριστός φωτίζει και αγιάζει τον άνθρωπο κατά πολλούς τρόπους· με τον ανέσπερο φωτισμό της χάριτος του στον ανθρώπινο νου, με την προφητική του ενέργεια στο πεδίο της θείας αποκαλύψεως, με τη μυστηριακή χάρη του στον αγιαστικό χώρο της Εκκλησίας του. Αλλά και ευρύτερα φωτίζει και κάθε άλλον άνθρωπο, ο οποίος βρίσκεται έξω από τον ιστορικό περίβολο της Εκκλησί­ας του. Ο φωτισμός αυτός γίνεται από το σπερματικό θείο Λόγο, την ειδική εκείνη μερική αποκαλυπτική ενέργεια του Χρίστου, που φανερώνει απ’ ευθείας στον άνθρωπο ορισμένες θείες αλήθειες, επί τη βάσει των οποίων αυτός μπορεί να ρυθμίζει τη ζωή του.
Πρέπει βεβαίως να ειπωθεί ότι το φωτιστικό και αγιαστικό αυτό έργο του Χριστού δεν είναι έργο καταναγκαστικό, δεν σύρει δηλαδή βίαια τον άνθρωπο στη σωτηρία, γιατί ο άνθρωπος είναι οντότητα πνευματική και ελεύθερη και εκ του λόγου τούτου πρέπει και ο ίδιος να θελήσει και εκούσια να εργαστεί για τη σωτηρία του. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να δεχτεί το φως του Χρίστου η να το απορρίψει, να το αγαπήσει ή να τα μισήσει (Ιω. 3, 20). Ο Χριστός άλλωστε κανένα δεν ανάγκασε αθέλητα του να τον ακολουθήσει. Αυτό εξαρτάται απόλυτα από τον άνθρωπο (Ματθ. 16, 24). Στη βάση αύτη της ελεύθερης προσαγωγής στο σωτήριο φως του Χρίστου στηρίζεται η πραγματικότητα, τόσο της θείας βασιλείας, όσο και της αιωνίας κολάσεως.
«Σημειωθήτω εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, ίνα εν αυτώ οψώμεθα φως το απρόσιτον.»
Με το αίτημα αυτό πετυχαίνεται ο στόχος της ορθόδοξης προσευχής. Η ψυχή πλήττει το κέντρο των σωτηριολογικών της ενατενίσεων. Κάτι παρόμοιο λέγεται και στην ορθόδοξη Δοξολογία: «Ότι παρά σοι πηγή ζωής, εν τω φωτί σου οψόμεθα φως». Ο προσευχόμενος πιστός παρακαλεί το Σωτήρα του Κύριο να του αποστεί­λει το απόθετο κάλλος του προσώπου του, το ιλαρό φως της θείας του ενέργειας με το όποιο να σφραγισθεί η όλη του υπόσταση, έτσι ώστε να μπορέσει κι αυτός να δει το απρόσιτο φως της θείας του Χάριτος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και να ανακραθεί μαζί του, να διαπερασθεί η φύση του από την άφθαρτη θεία φλόγα, να γίνει και αυτός ένα μικρός «ήλιος» (Ματθ. 13, 43), αστράφτοντας τη λαμπρότητα του θείου πλαστουργού του. Αυτό είναι το μέγιστο, που μπορεί να ζητήσει και να επιτύχει ο ορθόδοξος πιστός, η ανάκραση της φύσεώς του με την ακτίνα της θείας ενέργειας, με το θαβώριο φως του Χριστού, με τη λαμπρότητα της δόξας της Αγίας Τριάδος. Στην ανάκραση αυτή πετυχαίνεται η «κατά χάριν» θέωση της ανθρωπίνης φύσεως, η οποία εξαντλεί τα όρια των ανθρωπίνων αναζητήσεων και αποτελεί τον ύψιστο στόχο της ανθρωπίνης υπάρξεως.
Το φως του Χρίστου «φαίνει πασι». Ως απαύγασμα της δόξης του Θεού, είναι διάχυτο σ’ ολόκληρη την κτίση, την οποία περιβάλλει και συγκρατεί. Εν τούτοις πολύ λίγοι το αισθάνονται, όσοι έχουν καθαρμένη τη φύση τους από την αμαρτία. Η ηθική ακαθαρσία, σαν ένα πυκνό προπέτασμα, καλύπτει τη φύση, και εμποδίζει τη θεία φωταύγεια να την αγγίζει. Έτσι το φως του Χριστού παραμένει αθέατο. Η σκοτισμένη φύση δεν έχει πρόσβαση στη λυτρωτική θεία ενέργεια. Μένουσα στα σκοτάδια της, πεθαίνει πνευματικά και χάνεται. Η κόλαση είναι η στέρηση του θείου φωτός, που γίνεται φωτιά και κατακαίει αιώνια τις σκοτεινές και ακάθαρτες φύσεις. Αντίθετα στις καθαρμένες από τα πάθη λογικές φύσεις το φως του Χριστού γίνεται επαισθητό. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία-λέγει ο Κύριος- ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5, 8). Η καθαρότητα της καρδίας ελκύει το φως του Χριστού.  Ο καθαρμένος από τους αισχρούς λογισμούς νους το βλέπει μυστικά να τον περιβάλλει. Σε ακραίες καταστάσεις το θείο φως γίνεται και εξωτερικά ορατό και επαισθητό. Όταν σε κατάσταση νοεράς προσευχής ο νους εισχωρήσει στη θεία θεωρία και η καρδία, πυρακτωμένη από τη θεία αγάπη, ενωθεί με το Πνεύμα του Θεού σε μια ουράνια θεία έκσταση, το φως του Χριστού περιβάλλει ξαφνικά τον προσευχόμενο, τον κάνει να αστράφτει από την ακτίνα της θείας του ενέργειας, έτσι που να τον βλέπουν εξωτερικά να λάμπει και οι άλλοι άνθρωποι. Το θεόληπτο αυτό βίωμα της εκστατικής προσευχής και της ενώσεως με το άκτιστο φως του Χριστού δεν είναι φυσικά επιτευκτό από όλους τους πιστούς, αλλά μονάχα από εκείνους που έχουν αγάπη πολλή, άσκηση και βαθιά κάθαρση από τα πάθη και την αμαρτία. Είναι βίωμα των Αγίων. Οι συνήθεις πιστοί το αισθάνονται στην καρδιά τους ως παρά­κληση του αγίου Πνεύματος, πού κράζει σ’ αυτήν «Αββά ο Πατήρ» (Γαλ. 4, 6) ενώ στη θεία λειτουργία το βλέπουν ως «φως αληθινόν», ως μυστική λήψη του «επουρανίου Πνεύματος» που οδηγεί στη θεία αλήθεια, στη δοξολογική ανύμνηση της Παναγίας Τριάδος. Στη μέλλουσα ζωή βέβαια η ένωση με το άκτιστο φως του Χριστού θα είναι κτήμα κοινό για όλους τους σεσωσμένους. Θα είναι η καθολική μακαριότητα του Παραδείσου.
«Και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς εργασίαν των εντολών σου, πρεσβείαις της πανάχραντου σου Μητρός και πάντων σου των Αγίων. Αμήν.»
Μετά τη δέηση, που κάνει η προσευχόμενη ψυχή στο Χριστό να τη σφραγίσει με το θείο του φως, ώστε να δει και να ενωθεί με την άκτιστη θεία ενέργεια, προχωρεί σ’ ένα δεύτερο πρακτικότερο αίτημα· παρακαλεί το Χριστό να οδηγήσει τα διαβή­ματά τους προς εργασίαν των εντολών του. Το αίτημα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Για να ενωθεί κανείς με το Θεό, πρέπει να είναι καθαρός και ενάρετος. Όπως είπαμε, οι βουτηγμένοι στην ακαθαρσία της αμαρτίας δεν μπορούν να δουν το ανέσπερο φως του Χριστού. Μόνον εκείνοι που έχουν, σαν φωτιστικό λυχνάρι της ζωής τους «τον νόμον του Θεού» (Ψαλμ. ριη’, 105), όσοι ζητούν πρώτον τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του (Ματθ. 6, 33), την οποία πεινούν και διψούν εσωτερικά στη ψυχή τους (Ματθ. 5, 6) εκείνοι που δεν ακούουν απλώς το λόγο του Θεού, αλλά και τον τηρούν στη ζωή τους (Λουκ. 11, 28), αυτοί θα ικανωθούν να δεχτούν μέσα τους το μακάριο θείο φως, να ενωθούν μαζί του, και να ζήσουν τη χαρά της επουράνιας θείας βασιλείας. Αντίθετα όσοι είναι ντυμένοι στα έργα του σκότους, οι άδικοι, οι πόρνοι, οι ειδωλολάτρες, οι μοιχοί, οι μαλακοί, οι αρσενοκοίτες, οι κλέπτες, οι πλεονέκτες, οι μέθυσοι, οι λοίδοροι, οι άρπαγες, όλοι αυτοί δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού (Α’ Κορ. 6, 9-10). Ο ορθός και ενάρετος βίος, ο στηριγμένος στη διάπραξη των εντολών του Θεού, είναι σημάδι ότι ο άνθρωπος πιστεύει και ζει βαθιά στη ζωή του το άκτιστο φως του Χριστού, την άκτιστη θεία χάρη. Χωρίς έργα αγαθά, η πίστη του ανθρώπου είναι νεκρή και ανώφελη (Ιακ. 2,20). Βεβαίως τα έργα αυτά, τα οποία καλείται ο άνθρωπος να επιτελέσει, δεν είναι καθαρό επίτευγμα δικό του, αλλ’ είναι και αυτά δωρεά της χάριτος του Χρίστου (Εφ. 2, 5), χωρίς τη βοήθεια του οποίου ο άνθρωπος «ποιεί ουδέν» (Ιω. 2, 5). Ο άνθρωπος οφείλει να συμπράξει με τη χάρη του Θεού, για να επιτύχει τη σωτηρία του. Πρέπει να έχει πίστη ορθή και έργα αγαθά.
Η προσευχή προς το Χριστό κατακλείεται διά του αιτήματος πρεσβείας της Θεοτόκου και όλων των αγίων. Είναι αίτημα, που κινείται στο πνεύμα της καθολικό­τητας της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι οντότητα διαχρονική και υπέρχρονη. Ο φυσικός θάνατος δεν καταλύει τη μυστηριακή της ενότητα. Τα μέλη της, που φεύγουν από τη γη, εκδημούν προς Κύριον. Αποτελούν τη θριαμβεύουσα Εκκλη­σία, η οποία βρίσκεται σε αέναη επικοινωνία με το επί της γης στρατευόμενο σώμα του Χριστού. Ο κυριότερος σύνδεσμος των δύο μερών της Εκκλησίας είναι η αγάπη και η προσευχή. Οι Άγιοι, οι δεδικαιωμένοι ενώπιον του Θεού και ζώντες το μακάριο φως της επουράνιας θείας βασιλείας, πρεσβεύουν, μεσιτεύουν προς τον εν Τριάδι Θεόν, υπέρ των αδελφών των, οι όποιοι αγωνίζονται επί της γης τον αγώνα τον καλόν. Το μεσιτικό αυτό έργο επιτελεί κυρίως η Μητέρα του Χριστού και οι Άγιοι της Εκκλησίας. Η δέηση της Θεοτόκου σφραγίζει ανεξίτηλα την προσευχή της Ορθοδοξίας, και καλύπτει ασφυκτικά την ευσέβεια και τη λατρεία της. Η ορθόδοξη ψυχή σπεύδει διηνεκώς προς τη Μητέρα της, γνωρίζοντας ότι ισχύει πολύ «δέησις Μητρός εις ευμένειαν Δεσπότου». Η Παναγία είναι το καύχημα, η χαρά και η ελπίδα της: «Παναγία μου, χαρά μου, ελπίς και προστασία μου», ανακράζει με πόθο και σεμνή ιεροπρέπεια. Στη Μητέρα του Χριστού, στην Υπεραγία Θεοτόκο, συνοψίζεται ολόκληρο το χριστολογικό μυστήριο.
Όπως και στην αρχή είπαμε, μόνον ο ορθόδοξος πιστός μπορεί να προσφέρει την προσευχή προς το Χριστό. Οι ξένοι αδυνατούν να την προσφέρουν. Σε δυο καίρια σημεία διαστρεβλώνουν την τριαδική θεία αλήθεια^· από τη μια μεριά προσθέ­τουν το Filioque (και εκ του Υιού) και από την άλλη αφαιρούν την άκτιστη τριαδική θεία ενέργεια, δημιουργώντας χάσμα αγεφύρωτο μεταξύ ημών και αυτών. Κακώς έχουμε συνηθί­σει να βλέπουμε μονομερώς την τριαδολογική αίρεση των παπικών στο Filioque. Έχω την εντύπωση ότι η άρνηση των ακτίστων θείων ενεργειών από την ουσία του Θεού είναι μεγαλύτερη αίρεση, διότι πλήττει ευθέως την αγιαστική ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος, και οδηγεί στον υπερφίαλο και άκρατο παπισμό.
Η  Ορθοδοξία ζει και κινείται στο άκτιστο φως του Χριστού. Σ’ αυτό βλέπει τα πάντα, τη θεολογία, την ευσέβεια, το ήθος, την άσκηση, τον αγιασμό, τη θέωσή της. Είναι η Εκκλησία του θείου φωτός!

(+Ανδρέα Θεοδώρου, Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

 Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

by Matina » Tue Nov 15, 2011 2:57 pm

Πόλεμος επικρατεί στον κόσμο, τρικυμία και χειμώνας ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ





Επειδή τέτοιος είναι ο Κύριος μας, σ’ αυτόν ας καταφεύγουμε πάντοτε και αυτόν μόνο ας προσκαλούμε για βοηθό και θα τον βρούμε έτοιμο να μας σώσει. Διότι αν αυτοί που έπεσαν σε ναυάγιο και στηρίζονται σε μία σανίδα, φωνάζουν γρήγορα εκείνους που βρίσκονται μακριά για να τους πείσουν να δείξουν φιλανθρωπία, αν και δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους, αλλά αναγνωρίζονται μόνο από την συμφορά, πολύ περισσότερο Αυτός που είναι φιλάνθρωπος και έχει από τη φύση του την αγαθότητα, θα ελευθερώσει εκείνους που αντιμετωπίζουν συμφορές, εάν μόνο θελήσουν να καταφύγουν σ’ αυτόν και να τον επικαλεσθούν με ευθύτητα αφήνοντας τις ανθρώπινες ελπίδες. Όταν λοιπόν πέσεις σε κάποιο απροσδόκητο κακό μην απελπιστείς, αλλά αμέσως ύψωσε το φρόνημά σου και κατάφυγε στο ακύμαντο λιμάνι και τον απόρθητο πύργο, τη βοήθεια του Θεού.

Πόλεμος επικρατεί στον κόσμο, μάχη είναι οι καθημερινές υποθέσεις, τρικυμία και χειμώνας. Χρειαζόμαστε λοιπόν όπλα· και μεγάλο όπλο είναι η προσευχή… διότι πολλοί είναι οι καθημερινοί σκόπελοι και πολλές φορές το σκάφος προσκρούει και καταποντίζεται. Γι’ αυτό έχουμε ανάγκη από προσευχή, και μάλιστα πρωινή και νυκτερινή.

Οτιδήποτε κι αν πρόκειται να κάνουμε, να ασχοληθούμε με κάποια εργασία ή να ξεκινήσουμε για κάποιο ταξίδι, ας προσφέρουμε προηγουμένως στο Κύριο τη θυσία της προσευχής· και αφού Τον καλέσουμε σε βοήθεια, έτσι ας καταπιαστούμε με αυτά.

«Το πρωί θα ακούσεις τη φωνή μου» λέγει (Ψαλμ. 5, 4). Βλέπεις προθυμία και κατάνυξη ψυχής; Από την αρχή της ημέρας προσέφερε τις πρώτες στιγμές στο Θεό. Διότι λέγει ο Σολομών «να προλαβαίνουμε τον ήλιο στην ευχαριστία σου και πριν από την ανατολή του ηλίου να συνομιλούμε μαζί σου» (Σοφ. Σολ. 17, 28). Και συ, αν επρόκειτο για κάποιο βασιλιά δεν θα ανεχόσουν να προλάβει κατώτερος σου να τον προσκυνήσει πριν από σένα, ενώ τώρα που τον προσκυνεί ο ήλιος κοιμάσαι και αφήνεις την κτίση να σου πάρει τα πρωτεία και δεν την προλαβαίνεις, αφού έγινε όλη για σένα, ούτε του αποδίδεις τις ευχαριστίες, αλλά καθώς σηκώνεσαι πλένεις το πρόσωπο και τα χέρια σου και παραβλέπεις τη ψυχή αφήνοντάς την ακάθαρτη; Δεν γνωρίζεις ότι όπως το σώμα καθαρίζεται με το νερό, έτσι και η ψυχή με την προσευχή; Πλύνε λοιπόν πριν από το σώμα τη ψυχή. Έχει πάνω της προσκολλημένες πολλές ακαθαρσίες- αυτές ας τις απομακρύνουμε με τις δεήσεις. Διότι αν έτσι περιτειχίσουμε το στόμα, θα βάλουμε καλό θεμέλιο για τις καθημερινές μας πράξεις.

Αυτός που πρόκειται να προσευχηθεί, δεν τολμά να πει τίποτε ανάρμοστο, ούτε την ώρα του φαγητού· και αν πει, το μετανιώνει γρήγορα. Γι’ αυτό πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό και αρχίζοντας και τελειώνοντας το φαγητό.

Όσο για τα παιδιά, ένας αποτελεσματικός τρόπος που βοηθά τους νέους στο να διατηρήσουν την αγνότητά τους είναι να μαθαίνουν να προσεύχονται με πολύ ενδιαφέρον και κατάνυξη. Και μη μου πεις ότι το παιδί δεν θα μπορέσει ποτέ να δεχτεί κάτι τέτοιο· υπάρχει ένας λόγος παραπάνω να το δεχτεί, το ότι έχει καθαρό νου και εγρήγορση· επειδή είναι πολλά τα παρόμοια παραδείγματα στους παλαιούς, όπως του Δανιήλ, όπως του Ιωσήφ… Μη μου πεις ότι ο Ιωσήφ ήταν δεκαεπτά χρόνων, αλλά πριν από αυτό σκέψου από πότε είχε κατακτήσει την καρδιά του πατέρα του, περισσότερο από τα μεγαλύτερα αδέλφια του.

Και ο Ιακώβ δεν ήταν νεώτερος; Ο Ιερεμίας, ο Δανιήλ δεν ήταν δώδεκα χρόνων; Και ο Σολομών δεν ήταν επίσης δώδεκα χρόνων, όταν έκανε εκείνη τη θαυμαστή προσευχή; Και ο Σαμουήλ δεν δίδασκε τον δάσκαλό του, ενώ ήταν νέος; Ώστε να μην απογοητευόμαστε· αν κάποιος είναι νεώτερος στη ψυχή, τότε μόνον δεν τα δέχεται αυτά, όχι όταν είναι νεώτερος στην ηλικία. Ας εκπαιδεύεται λοιπόν το παιδί να προσεύχεται με πολλή κατάνυξη και να πηγαίνει, όσο είναι δυνατόν, στις αγρυπνίες. Επειδή αυτός που νηστεύει και προσεύχεται ενισχύεται πολύ στον αγώνα του για την αγνότητα.

Με πολλή ακρίβεια πρώτα από όλα να διώχνετε μακριά από τα παιδιά σας ό,τι έχει σχέση με ανηθικότητα. Γιατί το μεγαλύτερο κακό στις ψυχές των νέων το προκαλεί ο έρωτας. Και μάλιστα, πριν να γευτεί με την πείρα την ανηθικότητα, δίδαξε το παιδί σου να προσέχει, να γρηγορεί, να αγρυπνεί στις προσευχές και πριν από κάθε λόγο και έργο να σφραγίζεται με το σημείο του σταυρού.

Ο Ιώβ προσέφερε θυσίες για τα παιδιά του και έτσι τους ελευθέρωνε από τα αμαρτήματά τους· έλεγε: «Μήπως σκέφθηκαν κάτι κακό μέσα τους…» Έτσι φροντίζει κανείς για τα παιδιά του. Δεν είπε, όπως οι περισσότεροι, θα τους αφήσω κληρονομιά· δεν είπε θα τους δώσω δόξα ή θα φροντίσω με χρήματα να έλθουν στην εξουσία· δεν είπε, θα τους αγοράσω χωράφια, αλλά τί; «μήπως σκέφτηκαν κακά εναντίον του Θεού;» (Ιώβ 1, 5). Διότι ποιό είναι το όφελος από εκείνα; Κανένα, αφού μένουν όλα εδώ. Θα εξιλεώσω, λέγει, γι’ αυτούς τον βασιλιά των όλων, οπότε δεν θα τους λείπει τίποτε.

Έχω την αξίωση, αν και βρίσκεσθε μακριά, να μου παρέχετε τη συμμαχία των δυνατών προσευχών σας· γιατί αυτή η βοήθεια ούτε μαραίνεται με τον χρόνο, ούτε εμποδίζεται από την απόσταση, αλλά όπου και να διαμένει κάποιος που έχει παρρησία στο Θεό, όπως και σεις, μπορεί να βοηθά πάρα πολύ κι αυτούς που είναι μακριά.

Αυτοί που είναι ταπεινοί και ευθείς σαν τα παιδιά, εκείνοι κατ’ εξοχήν μπορούν να παρακαλούν το Θεό για τους υπευθύνους και ένοχους.
Λέγεται μεν ότι «η δέηση του δικαίου, έχει μεγάλη δύναμη» αλλά «και αποτελεσματικότητα» (Ιακ. 5, 16), δηλαδή όταν βοηθείται από την μετάνοια και την επιστροφή στη σωστή ζωή εκείνων για τους οποίους γίνεται. Σε εκείνους όμως των οποίων ο τρόπος είναι αμετανόητος και αδιόρθωτος, πώς μπορεί να συμπαρασταθεί, αφού οι ίδιοι τη (δέηση δικαίου) εμποδίζουν με τα έργα τους; Όταν δηλαδή συνεισφέρουμε ό,τι εξαρτάται από μας, τότε και η πρεσβεία των δικαίων μας ωφελεί πάρα πολύ.

(«Ο κόσμος της Προσευχής», εκδ. Κάλαμος)

O Κύριός μου κι ο Θεός μου!

Top

Re: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

by Matina » Wed Nov 16, 2011 11:04 am

Η ψυχρότητα στην προσευχή




Η ψυχρότητα στην προσευχή οφείλεται είτε σε ψυχική κόπωση είτε σε πνευματικό κορεσμό είτε σε σωματικές απολαύσεις και αναπαύσεις είτε σε πάθη, που κυριεύουν την ψυχή, προπαντός στην έπαρση. Όλα αυτά είναι ενάντια στην πνευματική ζωή, μέσα στην οποία κεντρική θέση κατέχει η προσευχή. Έτσι, πρώτα και κύρια προκαλούν το στέρεμα της πηγής της προσευχής μέσα μας. Αυτό, όμως, μπορεί να oφείλεται και σε απομάκρυνση της χάριτος, που συμβαίνει με θεία παραχώρηση. Και να γιατί: Όταν η ψυχή μας φλέγεται από τον πόθο του Θεού και από την καρδιά μας ξεχύνεται ολόθερμη προσευχή, δεν έχουμε παρά ελεητική επίσκεψη της χάριτος. Εμείς όμως, όταν η ευλογημένη αυτή κατάσταση παρατείνεται για πολύ, νομίζουμε ότι κατορθώσαμε κάτι σπουδαίο με το δικό μας αγώνα και κυριευόμαστε από την κενοδοξία. Για λόγους παιδαγωγικούς, λοιπόν, απομακρύνεται η χάρη και μένει η ψυχή μας μόνη της, γυμνή και αδύναμη, ανίκανη να ζήσει πνευματικά, ψυχρή και απρόθυμη να προσευχηθεί…
Τί θα κάνουμε, λοιπόν, για να ξεφύγουμε απ’ αυτή την κατάσταση; Πρώτα-πρώτα θα φροντίσουμε να εξουδετερώσουμε τις αιτίες της. Και ύστερα, παρ’ όλη την ψυχρότητα της ψυχής μας, θα κάνουμε με επιμονή και υπομονή τον καθημερινό προσευχητικό κανόνα μας, προσπαθώντας αφ’ ενός να συγκεντρώνουμε το νου μας στα λόγια των ευχών και αφετέρου να ξεσηκώνουμε μέσα στην καρδιά μας αισθήματα φιλόθεα. Με τον καιρό ο Θεός, βλέποντας την ταπείνωση και την καρτερία μας, θα μας ξαναστείλει τη χάρη Του, που θα διώξει το πνεύμα της ψυχρότητος, όπως ο άνεμος διώχνει την ομίχλη.

Πώς θ’ αποκτήσουμε θερμότητα στην Προσευxή
Με αγώνα και υπομονή, μ’ αυτά τα δυο θα ζωντανέψει μέσα μας η φλογερή προσευχή. Απαιτούνται χρόνος και κόπος πολύς. Όμως, ας μη λιποψυχήσουμε, ας μην αποκάνουμε, ας μη βαρεθούμε. Η προσπάθειά μας, αν είναι συστηματική και επίμονη, θα στεφανωθεί οπωσδήποτε, αργά ή γρήγορα, με επιτυχία. Θα στεφανωθεί όχι χάρη σ’ εμάς, αλλά χάρη στο άπειρο έλεος του Θεού. Είναι καλό να συνηθίσει η γλώσσα σας την ευχή του Ιησού, το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”, ή οποιαδήποτε άλλη σύντομη προσευχή με το νου συγκεντρωμένο στην καρδιά. Αγωνιστείτε να προξενήσετε στην καρδιά σας, ας το πω έτσι, μια μικρή πληγή. Ο συστηματικός κόπος σας σύντομα θα δημιουργήσει την πληγή αυτή. Και τότε ο Κύριος θα σας επιβραβεύσει με τη δική Του χαρισματική προσευχή.

Η βιασύνη στην προσευχή
Σας ελέγχει η συνείδηση, επειδή κάνετε πολύ βιαστικά την προσευχή σας। Και είναι εύλογο. Γιατί υπακούτε στον εχθρό; Εκείνος είναι που σας παρακινεί: “Γρήγορα… πιο γρήγορα…”. Η βιαστική προσευχή δεν έχει πνευματικό καρπό. Βάλτε, λοιπόν, κανόνα στον εαυτό σας να μη βιάζεστε. Να προσεύχεστε έτσι, ώστε ούτε μια λέξη να μην προφέρουν τα χείλη σας, που να μην την κατανοεί ο νους σας και να μην τη βιώνει η καρδιά σας. Πρέπει να ριχθείτε σ’ αυτόν τον αγώνα με αποφασιστικότητα στρατιωτική. Και όταν ο εχθρός σας ψιθυρίζει, “Κάνε τούτο ή εκείνο”, εσείς να του αποκρίνεστε: “Ξέρω τί θα κάνω. Δεν σε χρειάζομαι. Φύγε από δω!“. Την ψυχή την τρέφει μόνο η προσευχή. Η δική σας προσευχή, όμως, είναι επιφανειακή, όχι ουσιαστική. Γι ‘ αυτό η ψυχή σας μένει ανικανοποίητη, πεινασμένη …


Του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
Πηγή: Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Εκδ. ε΄, Ι. Μ. Παρακλήτου 2005 σ. 45-46, 49.

O Κύριός μου κι ο Θεός μου!

Re: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

by akerm » Thu Nov 17, 2011 8:49 pm

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ

Ο προσκυνητής έβγαλε ένα βιβλίο που είχε μαζί, του στο ταξίδι που ονομάζεται "Αμαρτωλών Σωτηρία", εις το οποίον υπάρχουν διηγήσεις θαυμάσιων πραγμάτων».
"Και άρχισε να διαβάζει μιαν ωραιότατη διήγηση για κάποιον Αγαθόνικο, έναν αφοσιωμένο εις τον Θεό ανθρωπον, ο όποιος από την παιδική του ηλικία είχε διδαχθεί από τους ευσεβείς γονείς του να λέγει κάθε μέρα μπροστά εις την εικόνα της Μητέρας του Θεού την προσευχή πού αρχίζει με τα λόγια: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία...» Καμιά ημέρα δεν παρέλειψε να πεί την προσευχή αυτή. Αργότερα, όμως, όταν ενηλικιωθεί και έφτιαξε την δική του ζωή, απορροφήθηκε από τις φροντίδες και τις φασαρίες της ζωής ώστε να αραίωση σιγά - σιγά την προσευχή αύτη, μέχρις ότου, τέλος, την σταμάτησε εντελώς.
Μίαν ήμέραν, όμως, συνέβη να φιλοξενήσει για μια νύκτα ένα προσκυνητή, ο οποίος του είπε ότι ήταν μοναχός από την Θηβαίδα της Αιγύπτου και ότι είχε δή ένα όραμα εις το οποίο διατάχθηκε να πάει να βρει τον Αγαθόνικο και να τον επίπληξη για το γεγονός ότι είχε σταματήσει την συνηθισμένη προσευχή του προς τη Μητέρα του Θεού. Ό Αγαθόνικος απήντησε ότι επί τόσα χρόνια πού έλεγε την προσευχή αύτη δεν είδε κανένα όφελος ούτε αποτέλεσμα. Εις αυτά ό ερημίτης απήντησε, λέγοντας: «Θυμήσου, τυφλέ και άγνώμον άνθρωπε, πόσες φορές αύτη ή απλή προσευχή σε βοήθησε και σε έσωσε από καταστροφές. Θυμήσου, πώς μια φορά, όταν ήσουν πολύ νέος, σώθηκες κατά τρόπο θαυμαστό από βέβαιο πνιγμό. Δεν θυμάσαι, ακόμη, ότι μια επιδημία κάποτε, πού έστειλε εις τον τάφο ένα σωρό φίλους σου, εσένα δεν σε έθιξε καθόλου.; Ξέχασες, όταν κάποτε πού οδηγούσατε μια άμαξα μ' ένα φίλο σου, πέσατε κ' οι δυο, ενώ δε αυτός έσπασε το πόδι του εσύ έμεινες σώος και άβλαβης; Λησμονείς, ότι ένας συνηλικιώτης φίλος σου, πού ήταν υγιής σαν σίδερο, τώρα κάμποσο καιρό, είναι κατάκοιτος άρρωστος και δυστυχισμένος, ενώ εσύ είσαι υγιής και δεν ξέρεις τι θα πει αρρώστια;
Γενικά, υπενθύμισε εις τον Αγαθόνικο, ένα σωρό ευεργεσίες του Θεού και τέλος συνεπλήρωσε λέγοντας: «Γνώριζε ότι όλα αυτά τα κακά απεσοβήθησαν από σένα, χάρις στην προστασία της Παναγίας Μητέρας του Θεού, εξ αιτίας αυτής της μικρής προσευχής δια μέσου της οποίας ύψωνες κάθε μέρα την ψυχή σου σε ένωση με τον Θεό. Από εδώ και εις το εξής πρόσεχε, μη παραλείπεις την προσευχή και την ανάμνηση της Βασίλισσας των Ουρανών κι αυτή ποτέ δεν θα σε εγκατάλειψη».

akerm

Top

Re: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

by Matina » Tue Nov 22, 2011 12:31 pm

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΛΩΣΣΕΣ.

Re: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Η δύναμη της προσευχή στις δυσκολίες




Η ιστορία, που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή όσα απίστευτα στοιχεία και αν έχει…. ήταν αρχές Δεκέμβρη 2007. Οι έννοιες και οι φροντίδες της καθημερινότητας με είχαν καταβάλει εκείνο τον καιρό και ιδιαίτερα κάποιες οικογενειακές υποθέσεις μου είχαν προκαλέσει μεγάλη στεναχώρια. Τέλος πάντων σκεφτόμουν, τα έχει αυτά η ζωή. Αυτό, όμως, που ένοιωσα εκείνο το πρωί ήταν για μένα -έτσι σκεφτόμουν τότε- τελειωτικό. Από την προηγούμενη είχα κάποιες εκκρεμότητες να φέρω σε πέρας και μάλιστα οικονομικές, που με είχαν στεναχωρήσει και με είχαν αγχώσει πολύ. Είχα πάει στο ταμείο των υπαλλήλων της υπηρεσίας που εργάζομαι και είχα εισπράξει το ποσό ενός δανείου 20.000 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσω την τράπεζα η οποία μας έβγαλε το εξοχικό σπίτι σε πλειστηριασμό και προχώρησε σε κατάσχεση. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αυτό το σπίτι είχε φτιαχτεί με πολύ μόχθο και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τα παιδιά εκεί για διακοπές. Δεν ήθελα με κανένα τρόπο να το χάσω, αν και οικονομικά ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, αφού βασιζόμουν μόνο στο μισθό μου. Τέλος πάντων ζήτησα από τη υπηρεσία δάνειο, για το οποίο μου κρατάνε κάθε μήνα 250 ευρώ από το μισθό. Μόλις το εισέπραξα σε μετρητά πήγα στην τράπεζα και έστειλα 6.000 ευρώ σε έναν θείο, που είχε καταβάλει εγγύηση για να μη γίνει η κατάσχεση και τα υπόλοιπα 14.000 θα τα έβαζα σε λογαριασμό της τράπεζας τον οποίο όμως δεν είχα και έπρεπε να τηλεφωνήσω να μου τον πουν. Και ώσπου να τελειώσω με όλα αυτά η τράπεζα έκλεισε. Έτσι σκέφθηκα να αφήσω τα χρήματα, μαζί με όλα τα χαρτιά, όπως ήταν, μέσα στο αυτοκίνητό μου, στο τσεπάκι της πόρτας του οδηγού. Εκεί ποιος να τα πειράξει. Άλλωστε πρωί-πρωί θα πήγαινα να τα καταθέσω. Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι από το αυτοκίνητο. Μάλιστα τα έβαλα σε ένα φάκελο από αυτούς των δημοσίων υπηρεσιών καθώς τους φύλαγα, όταν η ταμίας μας πλήρωνε και μας έβαζε τα χρήματα στο φάκελο. Εγώ πάντα της γκρίνιαζα γι’ αυτό ότι ο τρόπος αυτός είναι απηρχαιωμένος, αλλά εκείνη εξακολουθούσε το σύστημά της. Έτσι κρατούσα τους φακέλους κι όλο και κάπου μου χρησίμευαν. Ίσως σας κουράζω με λεπτομέρειες αλλά θα δείτε παρακάτω γιατί σας τις αναφέρω. Εκείνο το πρωί λοιπόν ξεκίνησα να πάω στη τράπεζα για την κατάθεση των χρημάτων. Το αυτοκίνητο, ενώ συνήθως το παρκάρω στην πυλωτή της πολυκατοικίας, εκείνο το βράδυ το είχα παρκάρει λίγο παραπέρα από το σπίτι, γιατί κάποιος μου είχε πιάσει το πάρκιν. Πηγαίνω εκεί που το είχα παρκάρει, πολύ κοντά στο σπίτι και σε σίγουρο μέρος, αλλά το αυτοκίνητο πουθενά. Κοπήκανε τα πόδια μου. Δεν ήταν δυνατόν. Στη γειτονιά. Λίγα μέτρα από το σπίτι. Ποτέ κανείς δεν είχε παραπονεθεί για κλοπές. Είμαστε ήσυχη γειτονιά. Κόντεψα να τρελαθώ. Δεν ήταν μόνο το αυτοκίνητο που έχασα, κι αν το εύρισκα και πως θα το εύρισκα, και πως θα πηγαίνω στη δουλειά και πως θα πηγαίνει ο γιος μου στο σχολείο που τον πήγαινα εγώ κάθε πρωί, δεν ήταν που δεν είχα καθόλου χρήματα να αγοράσω άλλο, ήταν ότι είχα μέσα και τις 14.000 ευρώ. Πήγα να τρελαθώ πραγματικά. Και εκτός αυτού και το σπίτι θα έχανα, αφού δεν πρόλαβα να στείλω τα χρήματα στην τράπεζα. Και το αυτοκίνητο και τα χρήματα, αλλά και θα μου κρατούσαν κι από τον μισθό μου 250 ευρώ το μήνα γι’ αυτό το δάνειο. Τρελάθηκα. Ένοιωσα δύσπνοια, κιτρίνισα. Γύρισα στο σπίτι και κάθισα μουδιασμένη. Τώρα τι να κάνω. Παίρνω αμέσως το 100 και καταγγέλλω τη κλοπή. -Τι να σας πω κυρία μου, μου λέει στην άλλη άκρη της γραμμής ο αστυνομικός, στην Αθήνα κάθε μέρα κλέβονται 100 αυτοκίνητα. Θα δώσουμε τα στοιχεία στα περιπολικά κι αν τύχει και πέσουμε επάνω.. αν είστε τυχερή… πηγαίνετε και στο αστυνομικό τμήμα να κάνετε και μήνυση κατά αγνώστων. Όλα μαύρα…Πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου, κι εκεί τα ίδια. Εκεί ένα παιδί, νέος αστυνομικός, μου φέρνει ένα μπουκαλάκι νερό -πως θα με είδε το παιδί- και μου λέει. -Ηρεμήστε μπορεί και να το βρείτε…

Γυρίζω σπίτι και περιμένω…Στη στιγμή άρχισα να σκέφτομαι τα γεγονότα. Πως συνέβη αυτό, γιατί συνέβη αυτό, γιατί ο Θεός να μου δώσει αυτή τη δοκιμασία…Εκεί μου ήρθε τότε στο νου μια κουβέντα, που μου είχε πει ένα σεβάσμιος γέροντας κάποτε, που πήγα κοντά του να εξομολογηθώ. Ήμουν τότε πολύ στενοχωρημένη και ανήσυχη για τα παιδιά μου, για τη ζωή μου…έκλαιγα, μιλούσα κι έκλαιγα…τότε μου λέει. -Μην κλαις. Ο Θεός μας δίνει τις δοκιμασίες για κάποιο λόγο. Είναι, όμως, πατέρας μας και αγαπάει τα παιδιά του. Το καλό μας θέλει. Πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη. Για κάποιο λόγο μας τα στέλνει όλα τούτα. Μην κλαις. Είναι αμαρτία, γιατί δείχνεις ότι δεν τον εμπιστεύεσαι…Να κάνεις την προσευχή σου και να αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στο θέλημά του. Εγώ, όμως, είμαι ένας άνθρωπος κοσμικός. Ψάχνω βέβαια τα πνευματικά μονοπάτια, αλλά πολύ μικρή είναι η πίστη μου. Θυμήθηκα τα λόγια τούτα του γέροντα και σκέφτηκα ξανά τα γεγονότα κάτω από άλλη ματιά. Για πιο λόγο γίνονται όλα, για κάποιο λόγο μας στέλνει ο Θεός τις δοκιμασίες. Για λίγο όμως, γιατί ξανά με κυρίευσε η απελπισία, αλλά πάλι ξανασκέφτηκα τα λόγια του γέροντα.. Και τότε ξαφνικά θυμήθηκα ότι μου είχε δώσει μια προσευχή να διαβάζω στα δύσκολα αλλά… και στα εύκολα μου είχε πει. Έψαξα πού την είχα καταχωνιάσει εδώ και τόσα χρόνια -θα είχαν περάσει 8-9 χρόνια από τότε. Τη βρήκα όμως, δεν την είχα πετάξει. Την διάβασα πολλές φορές. Ήταν η προσευχή των πατέρων της Όπτινα.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ ΚΥΡΙΕ, βοήθησε με να αντιμετωπίσω με ψυχική γαλήνη όλα όσα θα μου φέρει ή σημερινή ήμερα. Βοήθησέ με να παραδοθώ ολοκληρωτικά στο άγιο θέλημα Σου. Στην κάθε ώρα αυτής της ημέρας φώτιζε με και δυνάμωνε με για το κάθε τι. Όποιες ειδήσεις κι αν λάβω στο διάστημα της σημερινής ημέρας, δίδαξε με να τις δεχθώ με ηρεμία και με την πεποίθησι ότι προέρχονται από το άγιο θέλημα Σου. Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε όλα τα έργα μου και τα λόγια μου. Σ’ όλες τις απρόοπτες περιστάσεις μη με αφήσεις να ξεχάσω, ότι τα πάντα προέρχονται από Σένα. Δίδαξε με να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογενείας μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μην συγχύσω και στενοχωρήσω κανένα. ΚΥΡΙΕ, δος μου την δύναμη να υποφέρω τον κόπο και όλα τα γεγονότα της ημέρας αυτής καθ’ όλη την διάρκεια της. Καθοδήγησε την θέλησή μου κα δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ. ΑΜΗΝ.

Σε λίγο ξαναπήρα τηλέφωνο το 100. Τίποτα. Το αστυνομικό τμήμα τίποτα. Ήρθε μεσημέρι. Γύρισαν τα παιδιά από τα σχολεία τους. Του είπα τα καθέκαστα. Στεναχωρέθηκαν πολύ. Εγώ μουδιασμένη, αλλά κάπου άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να αποδέχομαι αυτά που μου τυχαίνουν στην ζωή. Να έχω εμπιστοσύνη στο Θεό. Μάλλον, όμως, το ’κανα και αναγκαστικά, αφού δεν μπορούσα να κάνω και τίποτε άλλο. Όμως αυτή η κουβέντα του γέροντα όλο και μεγάλωνε στο μυαλό μου…Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό… Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Άρα πρέπει να σκεφτώ ποιος είναι ο σκοπός, είπα εγώ στον εαυτό μου, αφού αυτή είναι η πάγια τακτική μου, όλα να τα εξηγώ. Έλα, όμως, που ορισμένα είναι πάνω από τη δύναμη του νου μου. Έτσι πέρασε η μέρα. Κάνοντας τηλεφωνήματα, αγωνιώντας, ξανακάνοντας προσευχή. Κατά τις 11:30 η ώρα το βράδυ ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. -Κυρία μου είμαστε από το αστυνομικό τμήμα Κάτω Πατησίων. Έχετε ένα αυτοκίνητο άσπρο, τάδε μάρκα με τάδε νούμερα. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Ναι. Τι έγινε· Έχουμε εδώ δυο άτομα που είχαν το αυτοκίνητό σας· τους σταματήσαμε για έλεγχο και βρήκαμε το δίπλωμα και τα χαρτιά σας. Ελάτε αμέσως.Έτρεξα κατευθείαν εκεί. Ήταν δυο νεαροί -όχι κακά παιδιά- με σκυμμένο το κεφάλι. Κυρία μου, μού λέει ο διοικητής τι είχατε στο αυτοκίνητό σας εκτός από τα χαρτιά σας; Χρήματα κύριε διοικητά. Πόσα; 14.000 ευρώ. Καλά κυρία μου, αφήνουμε τόσα λεφτά στο αυτοκίνητο; Τι να του πω δίκιο είχε. Βγάζει τότε από το συρτάρι του ένα φάκελο, τον φάκελο της υπηρεσίας μου, που είχα βάλει μέσα τα χρήματα και μου λέει. Μετρήστε τα. Κοπήκανε τα πόδια μου. Μα ήταν δυνατόν; Αρχίζω και μετράω. Τα χρήματα ήταν όλα εκεί δεν έλειπε ούτε ένα ευρώ. Δεν είναι δυνατόν λέω. Πως έγινε αυτό; Ρωτάει τότε ο διοικητής τους νεαρούς. Τι έγινε παιδιά; Πως και δεν πειράξατε τα χρήματα; Δεν τα βρήκατε; Όχι απαντάει ο ένας. Δηλαδή βρήκαμε τον φάκελο, αλλά δεν τον ανοίξαμε. Γιατί τους ρωτά ο αστυνομικός. Να καθώς ψάχναμε το αυτοκίνητο, στο ντουλαπάκι μπροστά, του συνοδηγού βρήκαμε τα διπλώματα της κυρίας και των παιδιών της, την άδεια του αυτοκινήτου και βρήκαμε κι έναν φάκελο ίδιο που είχε μέσα ένα κομμάτι ψωμί από την εκκλησία, ξερό. -Αντίδωρο το λένε ρε βλάκα, του λέει ο άλλος.-Ναι αντίδωρο. Ε, και καθώς ψάχναμε βρήκαμε στο τσεπάκι στο πλάι του αυτοκινήτου και αυτό τον φάκελο και είπαμε ότι αντίδωρο θα ’χει πάλι μέσα αυτή, όπως είχε στο άλλο. Φαίνεται ότι θα ’ναι καμιά θρήσκα… Και έτσι δεν ανοίξαμε τον φάκελο.. Μείναμε όλοι άφωνοι. Μαζεύτηκαν όλοι οι αστυνομικοί γύρω-γύρω και κοιτούσαν παραξενεμένοι. Κανείς δε μιλούσε.

Δεν θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες. Σε λίγο ήρθαν οι γονείς τους -καλοί άνθρωποι- απέσυρα τη μήνυση και γύρισα σπίτι. Εκεί έγινε πάλι άλλο σκηνικό. Τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το αυτοκίνητο βρέθηκε άθικτο, μόνο η βενζίνη είχε τελειώσει, και τα χρήματα όλα. Ήταν συγκλονιστικό. Δηλαδή ένα μικρό κομματάκι αντίδωρο μπόρεσε να ανατρέψει μια σειρά γεγονότων. Γιατί, αν είχαν βρει τα χρήματα, σίγουρα τα πράγματα θα έβαιναν αλλιώς. Και πότε το είχα βάλει εκεί το αντίδωρο ούτε που θυμόμουν. Εκείνο το ντουλαπάκι σπάνια το ανοίγω. Και το αντίδωρο θα το είχα από το καλοκαίρι ίσως, που πηγαίνω καμιά φορά σε κάποιο προσκύνημα. Αλλά πάλι πως το έβαλα μέσα στο φάκελο. Ούτε που μπορώ να θυμηθώ. Σημασία βέβαια έχει πως το γεγονός αυτό με έκανε να βλέπω τη ζωή αλλιώς. Να βλέπω με σεβασμό το καθετί και να αποδέχομαι με σεβασμό σχεδόν με ευγνωμοσύνη ακόμα και τα άσχημα, που μου συμβαίνουν στη ζωή. Το περιστατικό έγινε αιτία να επηρεαστούν αρκετοί άνθρωποι. Πρώτη εγώ. Μετά τα παιδιά μου, που συνήθως με κοντράρουν πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, τώρα όλο και συζητούν θέματα πνευματικά και ο μικρός -τελειόφοιτος λυκείου- εφέτος για πρώτη φορά νήστεψε. Αυτό τον καιρό συμμετέχω σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα και επειδή εκείνη την ημέρα δεν πήγα στο μάθημα εξήγησα στον καθηγητή μου τι είχε συμβεί. Την άλλη μέρα, όταν του είπα την συνέχεια, κούνησε σκεφτικός το κεφάλι και με παρότρυνε να πάω να κοινωνήσω, πράγμα που έκανα καθώς πλησίαζε η γιορτή του αγίου Νικολάου. Περιττό να πω ότι ανέφερε το γεγονός σε όλο το τμήμα και έμειναν να με κοιτάζουν όλοι κατάπληκτοι. Η μητέρα του ενός από τα παιδιά, που είχαν πάρει το αυτοκίνητό μου τηλεφώνησε λίγο μετά τα Χριστούγεννα και μου είπε πως ο γιος της τής ζήτησε να νηστέψει και να πάει να κοινωνήσει, γιατί του έκανε λέει μεγάλη εντύπωση το γεγονός με το αντίδωρο και το ότι δεν είχε συνέπειες η κακή του αυτή πράξη για την οποία και είχε μετανιώσει πικρά… Οι συνάδελφοι στη δουλειά άκουσαν το γεγονός, ορισμένοι μπορεί να το ξέχασαν, ορισμένοι, όμως, που και μου το θυμίζουν και συχνά κουβεντιάζουμε για το αν υπάρχουν δυνάμεις πάνω από μας, που ρυθμίζουν τις ζωές μας. Και ακόμα η διήγηση του γεγονότος αυτού με έκανε να έρθω κοντά με μια φίλη, που με βοηθά να βαδίσω στον δρόμο τον πνευματικό με όλο και πιο σίγουρα βήματα. Τη λένε Αγγελική. Τα λόγια αυτά του γέροντα, τα λόγια της προσευχής, τα θυμάμαι πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα εύκολα. Αυτή η προσευχή τυπώθηκε στο νου και στην καρδιά μου και τη ψιθυρίζω από τότε συχνά, σχεδόν κάθε μέρα… «Κύριε…Στις απρόοπτες καταστάσεις μη μ’ αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από σένα… Δίδαξε με να δέχομαι με ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, χωρίς να το επιτρέψεις εσύ… Κύριε, δος μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο της ημέρας αυτής σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και ν’ αγαπώ. ΑΜΗΝ». Και μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας δεν βάζει ο νους του ανθρώπου τι μπορεί να του ξημερώσει και τι πράγματα μπορεί να του συμβούν.

«ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ» Αγίου Γεωργίου Διονύσου Αττικής Ιούλιος – Αύγουστος 2008
Πηγή: Σωτηρία Ψυχής

Φρόνημα -- Ένα ισχυρό όπλο

Φρόνημα -- Ένα ισχυρό όπλο

Στις ¶γιες Γραφές χρησιμοποιούνται συχνά στρατιωτικοί όροι, όπως "αντισταθείτε, αγωνισθείτε, μέχρις αίματος, νικητής, μάχη, πάλη, πόλεμος, εκστρατεία, στρατιώτης, στρατολόγος" κ.λπ.
Όλα αυτά υπογραμμίζουν τη θεία αποστολή που καλούνται να επιτελέσουν σ' αυτό τον κόσμο οι πιστοί του Κυρίου, για χάρη του Μεγάλου Βασιλιά του Ουρανού.
Είναι φανερό από τη μελέτη των Αγίων Γραφών, ότι ένας πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη στη διάρκεια των αιώνων, ανάμεσα στους ανθρώπους του Θεού και τον Διάβολο, ο δε απόστολος Παύλος θα εξηγήσει στην Επιστολή προς Εφεσίους, ότι "δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις« (Εφ. 6/ς/12).
Ως πιστοί του Χριστού πρέπει να είμαστε πάντοτε σε αδιάκοπη πολεμική εγρήγορση, επειδή ο εχθρός άλλοτε μεν επιτίθεται κατά μέτωπο, συνήθως όμως ενεργεί ύπουλα και κρυφά, επιδιώκοντας "να μας πιάσει στον ύπνο", ώστε η ζημιά που θα κάνει να είναι μεγαλύτερη.

Υπάρχει εχθρός και έχει σχέδιο

Όπως εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, ο εχθρός του Θεού --άρα και δικός μας-- πρωταρχικά "είναι ο διάβολος" (Ματθ. 13/ιγ/39, πρβλ. Λουκ. 10/ι/18-19), αλλά κοντά σ' αυτόν, εχθρός του Θεού, μπορεί να γίνει και κάθε άνθρωπος που δέχεται ν' ακολουθεί, άμεσα ή έμμεσα, τις διαβολικές εισηγήσεις. «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται" (Ιακ. 4/δ/4).
Από τη φύση και τις πρακτικές του ο εχθρός μας είναι και ονομάζεται «πονηρός" (Ματθ. 6/ς/13), δηλαδή αυτός που προκαλεί πόνο. Σαν αποτέλεσμα των επιθέσεών του έχουμε θλίψεις και δάκρυα. Κυρίως, όμως ο Διάβολος κάνει κάθε προσπάθεια για να ματαιώσει το έργο του Θεού στη ζωή μας, σύμφωνα δε με τον απόστολο Πέτρο, «ως λέων ωρυόμενος, ζητάει να καταπίη τινά" (Α' Πέτρ. 5/ε/8). Αυτό, όμως, δε μπορεί να το κάνει διαφορετικά, εκτός και αν μας παρασύρει στην αμαρτία, όπως ακριβώς έκανε στην Εύα και τον Αδάμ, αλλά και συνεχίζει έκτοτε να κάνει στο μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων.
Γνωρίζοντας αυτή την πραγματικότητα ο Κύριος Ιησούς δίδαξε τους μαθητές Του να προσεύχονται: «Μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού" (Ματθ. 6/ς/13). Όμως η μάχη αυτή δεν είναι κάτι που θα κάνει μόνον ο Θεός. Υπάρχει και το ανθρώπινο μέρος, και έτσι ο Ιάκωβος προτρέπει τους αναγνώστες της Επιστολής του: «Υποτάχθητε εις τον Θεόν^ αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας" (Ιακ. 4/δ/7).

Ο πνευματικός πόλεμος δεν είναι επιθετικός

Έχει επικρατήσει σε ορισμένους χριστιανούς η άποψη --λανθασμένη κατά τη γνώμη μας-- ότι οι χριστιανοί καλούνται "να εκστρατεύσουν" ενάντια στον πνευματικό εχθρό, με αποτέλεσμα αρκετοί από αυτούς να ωθούνται ή και να παρασύρουν και άλλους, σε εκδηλώσεις που όχι μόνο δεν αρμόζουν σε δούλους του Θεού αλλά συχνά κάνουν ζημιά στο πνευματικό έργο.
Στο χωρίο του Ιάκωβου που μόλις αναφέρθηκε, η προσταγή στους πιστούς είναι «αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας". Όχι επιτεθείτε στο χώρο του, όχι προσβάλλετε τις τάξεις του, αλλά αντισταθείτε!
Στο ίδιο πνεύμα και ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων^ γίνεσθε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις, και απλοί ως αι περιστεραί" (Ματθ. 10/ι/16). "Περιστέρια" τους κάλεσε να γίνουν και όχι "γεράκια", όπως ζητούν κάποιοι. Αντί, λοιπόν, να ενθαρρύνουν σε επιθετικές πρωτοβουλίες, τα λόγια αυτά του Ιησού διδάσκουν να αποφεύγουμε τις εμπλοκές κινούμενοι με σοφία και σύνεση.
Το ίδιο και η περικοπή προς Εφεσίους 6/ς/10-17, την οποία θα δούμε παρακάτω, αναφέρεται επίσης σε άμυνα, επειδή αφενός όλα τα όπλα της πανοπλίας που δίνει ο Θεός στον πιστό είναι απολύτως αμυντικά, (ακόμη και η «μάχαιρα", που δεν είναι παρά όπλο μικρού μήκους ικανό να βλάψει τον εχθρό μόνο όταν έρθει πολύ κοντά), και αφετέρου η προσταγή προς τους πιστούς δεν είναι "επιτεθείτε" αλλά «σταθήτε", με άλλα λόγια "μείνετε εκεί που είστε και προασπίστε τη θέση σας".

Όπλα στη διάθεσή μας

Για τη διεξαγωγή του πνευματικού πολέμου ο Θεός εφοδιάζει τον πιστό με τα κατάλληλα μέσα. Λόγος σχετικός με όπλα γίνεται σε διάφορα σημεία της Αγίας Γραφής, όπως το χωρίο «Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν^ ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους, και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός" (Ρωμ. 13/ιγ/12), που προφανώς καλεί τους πιστούς να είναι ξεκάθαροι πρώτα με τον εαυτό τους και ύστερα με τον αντίπαλο^ επίσης το (Β' Κορ. 6/ς/3-7), όπου οι πιστοί οδηγούνται να πολιτεύονται ως υπηρέτες του Θεού, μεταξύ άλλων και «διά των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών" και πολλά άλλα.
Πιο χαρακτηριστική όμως είναι η περικοπή που προαναφέρθηκε από την Επιστολή προς Εφεσίους, που περιγράφει την «πανοπλία του Θεού", η οποία απαρτίζεται από τα εξής μέρη: (1) Ζώνη της Αλήθειας, (2) Θώρακας της Δικαιοσύνης, (3) Υποδήματα Ετοιμασίας του Ευαγγελίου της Ειρήνης, (4) Ασπίδα της πίστεως, (5) Περικεφαλαία της Σωτηρίας και (6) Μάχαιρα του Πνεύματος.
Όλα αυτά τα όπλα χρείζουν ειδικότερης μελέτης και αξίζει ο πιστός να αναφέρεται συχνά σ' αυτή την περικοπή, σαν ένα είδος πνευματικής γύμνασης, επειδή δεν αρκεί μόνο να έχουμε τα όπλα που είναι στη διάθεσή μας, αλλά πρέπει να είμαστε εξοικειωμένοι με αυτά, για να μπορούμε και να τα χρησιμοποιήσουμε όταν αυτό χρειαστεί.
Η «πανοπλία του Θεού", όσο ισχυρή και αν είναι, δεν θα έχει καμιά αξία και καμιά αποτελεσματικότητα, αν προηγούμενα δεν γίνει "πανοπλία του χριστιανού"! Δηλαδή αν δεν την γνωρίσουμε και δεν την αξιοποιήσουμε^ αν δεν γυμναστούμε μ' αυτήν ώστε να γίνουμε δόκιμοι και ετοιμοπόλεμοι. Ας μη λησμονούμε δε ότι ο οπλισμός που μας χορηγείται είναι προμήθεια του Θεού για τις δικές μας ανάγκες. Ο Θεός βέβαια δεν έχει ανάγκη από καμιά πανοπλία, αφού κανείς δεν πρόκειται να Τον τρώσει ή να Τον βλάψει.

Ψυχική προετοιμασία

Υπάρχει όμως και μια ακόμη ανάγκη, κι αυτή αφορά την ψυχική προετοιμασία μας ως στρατιωτών του Χριστού. Γνωρίζουμε από την ιστορία τις αποτυχίες που είχαν μεγάλοι και άφθονα εξοπλισμένοι στρατοί απέναντι σε μικρές και ελάχιστα εξοπλισμένες δυνάμεις, όπως π.χ. έγινε στην επανάσταση του 1821 και στην ιταλική εισβολή του 1940, όπου οι ασύγκριτα δυνατότερες δυνάμεις των αντιπάλων δεν μπόρεσαν να νικήσουν τους φτωχούς και ελάχιστα οπλισμένους Έλληνες, επειδή οι τελευταίοι είχαν κάτι που έλειπε από τους αντίπαλους κι αυτό το μυστικό όπλο ήταν το "φρόνημα".
Η λέξη «φρόνημα" προέρχεται από το ρήμα "φρονώ", δηλαδή έχω έλεγχο των σκέψεών μου και, όπως λένε τα λεξικά, "είναι η διάθεση, η τάση του νου μας, που περιλαμβάνει τα στοιχεία της κατανόησης, της συμπάθειας, της συνείδησης και του θελήματος".
Συνεπώς δεν υπάρχει άνθρωπος διανοητικά υγιής χωρίς κάποιο φρόνημα, όμως αυτό επηρεάζεται άμεσα από διάφορους παράγοντες. Ανάμεσά τους είναι η προηγούμενη παιδεία μας, η καλλιέργεια του χαρακτήρα, οι σωστές ή λάθος πληροφορίες, το καλό ή κακό παράδειγμα κ.λπ.
Έχοντας αυτά υπόψη του ο απόστολος Πέτρος, προβάλλει ως υπόδειγμα αποτελεσματικού πνευματικού πολεμιστή τον Χριστό στην επίγεια ζωή Του, και προτρέπει τους πιστούς να Τον μιμηθούν: «Οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα" (Α' Πέτρ. 4/δ/1).
Ο Πέτρος ειδικά είναι ο άνθρωπος που πήρε ένα ξεχωριστό μάθημα γύρω από το φρόνημα στη δική του πνευματική ζωή, γι' αυτό και θα ήταν καλό να θυμηθούμε την ιστορία του.
Όπως γνωρίζουμε, ο Διάβολος προσπάθησε να παρασύρει στην αμαρτία τον Κύριο Ιησού, όταν χωρίς επιτυχία Τον πείραξε στην έρημο. Το ίδιο όμως αποπειράθηκε και κάποια άλλη φορά, όταν χρησιμοποιώντας τον Πέτρο, προσπάθησε να Τον αποτρέψει από τον δρόμο του σταυρού. Τούτο ήταν ένα από τα πιο έκδηλα επεισόδια του πολέμου μεταξύ του Θεού και του Σατανά, γι' αυτό και ανάγκασε τον Χριστό να χρησιμοποιήσει τούτα τα σκληρά λόγια: «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, σκάνδαλόν μου είσαι^ διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων" (Ματθ. 16/ις/23).
Ας προσέξουμε εδώ τον Κύριο, πώς ξεσκεπάζει το παρασκήνιο και αποκαλύπτει την αιτία του κακού πίσω από τη σκέψη του Πέτρου, χρησιμοποιώντας το ρήμα «φρονείς". Σημειώνουμε, μάλιστα, ότι με τη φράση του αυτή ο Κύριος φανερώνει την αντιπαράθεση δύο φρονημάτων: (1) το φρόνημα του Θεού και (2) το φρόνημα των ανθρώπων. Επειδή όμως πίσω από το ανθρώπινο φρόνημα ο Χριστός διείδε κάτι περισσότερο, πιο δυνατό και πιο επικίνδυνο, κι αυτό ήταν το φρόνημα του Σατανά, γι' αυτό και προς εκείνον απηύθυνε την επιτίμησή Του.
Διδαγμένος, λοιπόν, από προσωπική εμπειρία ο Πέτρος, προτρέπει να ακολουθήσουμε όχι το προσωπικό του πάθημα, αλλά το παράδειγμα του Κυρίου: «Οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα" (Α' Πέτρ. 4/δ/1). Όχι το φρόνημα το ανθρώπινο, --πίσω από το οποίο συνήθως κρύβεται ο Σατανάς-- αλλά το φρόνημα του Θεού, αυτό δηλαδή που υπήρχε πάντα στον Χριστό.
Αυτό είναι για τους πιστούς το δυνατότερο όπλο. Κι αυτό μπορούμε να το λέμε με απόλυτη εμπιστοσύνη, επειδή ο Χριστός όχι μόνο νίκησε αλλά θριάμβευσε κατά των δυνάμεων του εχθρού! «Απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ' αυτών" (Κολ. 2/β/15). Αν ακολουθήσουμε, συνεπώς, το παράδειγμα του Κυρίου, αν αποκτήσουμε κι εμείς το ίδιο φρόνημα, ασφαλώς θα έχουμε τη νίκη και τον θρίαμβο ενάντια στον πνευματικό μας εχθρό.

Το παράδειγμα του Χριστού

Αλλά πώς μπορούμε να προσδιορίσουμε και να περιγράψουμε το φρόνημα που είχε ο Χριστός; Και γιατί πρέπει κι εμείς να οπλιστούμε με αυτό;
Αρχικά ο Πέτρος εξηγεί ότι αυτό πρέπει να γίνει «επειδή ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα". Αυτό σημαίνει ότι η σχέση μας μαζί Του δεν είναι μια απλή υπόθεση προτίμησης, αλλά ζήτημα δικαιώματος του Κυρίου. «Ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα", κι αυτό έγινε με κάποιο σκοπό: «Απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον δι' εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών", όπως εξηγεί ο Παύλος (Β' Κορ. 5/ε/15). Έτσι γνωρίζουμε το κίνητρο που οδηγούσε τις ενέργειες του Χριστού, το Πνεύμα που Τον κατηύθυνε εδώ στη γη. Δεν έζησε για να κάνει ό,τι ήταν αρεστό στη σάρκα Του, αλλά ό,τι ήταν αρεστό στον Ουράνιο Πατέρα.
Ο Χριστός, «εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους" (Φιλιπ. 2/β/5-7) και με τον τρόπο αυτό πραγματοποίησε την επιθυμία του Θεού, που είναι «να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον" (Ιωάν. 3/γ/16).
Αυτό όμως κόστισε στον Χριστό πολλαπλά, τόσο όταν χρειάστηκε να αφήσει την επουράνια ζωή και δόξα Του, όσο και όταν έζησε στη γη μας, αφού «ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού" (Φιλιπ. 2/β/8).
Αλλά, θα πει ίσως κάποιος, εδώ δεν έχουμε νίκη αλλά ήττα. Δεν έχουμε ζωή αλλά θάνατο. Καλούμαστε, λοιπόν, να οπλιστούμε με ένα φρόνημα που θα μας οδηγήσει σε θάνατο;
Πριν απαντήσουμε σ' αυτό το ερώτημα, καλό είναι πρώτα να θυμηθούμε το τέλος της φράσης του Πέτρου, που λέει «οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα^ διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας" (Α' Πέτρ. 4/δ/1). Αν συμφωνούμε --και όποιος γνωρίζει και πιστεύει στις ¶γιες Γραφές δε μπορεί παρά να συμφωνεί-- ότι η αμαρτία είναι η αιτία όλου του κακού που βασανίζει την ανθρωπότητα, τότε θα διαβάσουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τούτη την τελευταία δήλωση, ότι δηλαδή «ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας". Με άλλα λόγια, όποιος ελευθερωθεί από την αμαρτία γλυτώνει από κάθε κακό.
Αλλά είναι δυνατό να νικήσει κάποιος την αμαρτία; Αυτό ακριβώς υπόσχεται το Ευαγγέλιο διότι, χωρίς απελευθέρωση από την αμαρτία ο άνθρωπος είναι ακόμη στην παλιά κατάσταση -- νεκρός και καταδικασμένος σε αιώνιο θάνατο. «Οι ζώντες κατά την σάρκα, τα της σαρκός φρονούσιν^ οι δε κατά το Πνεύμα, τα του Πνεύματος. Επειδή το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος^ το δε φρόνημα του Πνεύματος, ζωή και ειρήνη. Διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν^ επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται, αλλ' ουδέ δύναται" (Ρωμ. 8/η/5-7) και όπως σημειώνει εδώ ο Παύλος, η θέλησή μας τελικά ακολουθεί ή υπακούει το φρόνημά μας.
Όμως από το θάνατο και την αμαρτία ήρθε ο Χριστός να μας ελευθερώσει, επειδή «απ' αρχής ο διάβολος αμαρτάνει. Διά τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου" (Α' Ιωάν. 3/γ/8). Για να γίνει αυτό πραγματικότητα στη ζωή μας, ανάγκη πρώτα να πάρουμε απέναντι στον κόσμο και τον άρχοντά του την σωστή στάση. Γι' αυτό και ο Παύλος συμβούλευε τους μαθητές του: «Φρονείτε εαυτούς ότι είσθε νεκροί μεν κατά την αμαρτίαν, ζώντες δε εις τον Θεόν, διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών" (Ρωμ. 6/ς/11).

Το φρόνημα επηρεάζει τη στάση μας

Αυτή την εποχή οι χριστιανοί όλου του κόσμου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θυμούνται και γιορτάζουν το μοναδικό γεγονός της Ανάστασης του Χριστού. Τίθεται όμως το ερώτημα, πόσοι από αυτούς συμμετέχουν στα αποτελέσματα αυτού του μοναδικού γεγονότος;
Όπως προειπώθηκε, η στάση μου απέναντι στο ανεπανάληπτο και ένδοξο ιστορικό γεγονός, της ανάστασης του Χριστού, επηρεάζει καταλυτικά τη ζωή μου επειδή, αν πιστεύω στην ανάσταση, μπορώ και να θυσιάσω ακόμη και τη ζωή μου, επειδή είμαι πεισμένος ότι θα ξαναζήσω. Είναι όπως όταν κάποιος δέχεται να ξοδέψει ένα ποσό, αν πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτό θα κερδίσει περισσότερα.
Ο Αβραάμ δέχτηκε να υπακούσει στην εντολή του Θεού να θυσιάσει τον Ισαάκ, όχι επειδή ήταν ανόητος, αλλά «συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη^ εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω παραβολικώς" (Εβρ. 11/ια/17-19).
Αν όμως δεν πιστεύω στην ανάσταση, όπως δυστυχώς συμβαίνει με τους περισσότερους χριστεπώνυμους σήμερα, τότε και ο θάνατος των αγαπημένων μας γίνεται θρήνος, και η καρδιά μας παραμένει προσκολλημένη στα επίγεια, και η ελπίδα μας περιορίζεται μόνο στη δύναμη που έχουν το χρήμα και οι δικοί μας άνθρωποι.

Ποιο είναι το φρόνημά μας;

Ποιο λοιπόν είναι το φρόνημά μας; Το διακρίνουμε εύκολα από τον τρόπο που ζούμε: Αν εκτελούμε τις επιθυμίες της σάρκας, το φρόνημά μας είναι σαρκικό. Αν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, το φρόνημά μας είναι του Πνεύματος. Το δύσκολο δεν είναι να διακρίνουμε τα διαφορετικά φρονήματα. Το δύσκολο --ακατόρθωτο θα λέγαμε-- είναι να κάνουμε τα αντίθετα αυτά φρονήματα να συνυπάρχουν, κάτι που δυστυχώς πολλοί επιχειρούν προς ζημία τους.
Δεν είναι δυνατόν η καρδιά μας να λαχταράει τα πράγματα αυτού του κόσμου, συστήματος εχθρικού και αντίθετου με τον Θεό, και ταυτόχρονα να θέλουμε να είμαστε "ελεύθεροι" και "νικητές". Το ζήτημα της αμαρτίας είναι υπόθεση φρονήματος. Δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις τον εχθρό κάνοντας "γλυκά μάτια" στις προσφορές του. Δεν μπορείς να ελευθερωθείς από την δουλεία της Αιγύπτου έχοντας στην καρδιά σου "τα σκόρδα και τα κρεμμύδια" της. Δεν μπορείς να πολεμάς κάποιον που κατά βάθος συμπαθείς και θα προτιμούσες να βρίσκεσαι κοντά του.
Απευθυνόμενος στα πνευματικά του τέκνα ο Παύλος τους προκαλεί: «Εάν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γής, Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ^ όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ' αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη" (Κολ. 3/γ/1-4).
«Απεθάνετε", τους λέει, «και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ". Η αλήθεια όμως είναι πως, παρ' όσα συνήθως λέγονται, όχι μόνο δεν είμαστε "νεκροί" ακόμη, αλλά μάλλον είμαστε "ολοζώντανοι"!.. Η πίστη μας είναι περισσότερο εγκεφαλική και λιγότερο πρακτική. Τα μάτια μας και τα όνειρά μας δύσκολα ξεφεύγουν από τον γήινο ορίζοντα. Μας έλκουν ακόμη «η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου" (Α' Ιωάν. 2/β/16).

Η ασφαλής άμυνα

Πώς όμως θα μπορούσε κάποιος να παραγνωρίσει τις χαρές αυτού του κόσμου και να εγκαταλείψει όσα αυτός προσφέρει; Είναι αδύνατον να παραγνωρίσουμε ότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα που συγκινούν τον φυσικό άνθρωπο. Απέναντι σ' αυτά όμως ο Χριστός έρχεται και μας καλεί σε άρνηση του εαυτού μας και εγκατάλειψη όσων κανονικά έπρεπε να μας θέλγουν.
Μόνο το σωστό φρόνημα είναι η δύναμη που θα μας ικανώσει να βλέπουμε, να εκτιμούμε και να πράττουμε σωστά. Ποια ήταν η δύναμη που ικάνωσε τον Ιησού να προχωρήσει μέχρι τον Γολγοθά; Ο θεόπνευστος λόγος εξηγεί ότι «υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην" (Εβρ. 12/ιβ/2). Είχε ένα όραμα μπροστά Του ο Κύριος, τη λύτρωση των αμαρτωλών και τη νέα δημιουργία που θα ερχόταν στην ύπαρξη με όλους εκείνους που θα πίστευαν στο Ευαγγέλιο, «τους καρπούς των πόνων της ψυχής αυτού (...) διότι αυτός θέλει βαστάσει τας ανομίας αυτών" (Ησ. 53/νγ/11). Αυτό το φρόνημα Του έδινε προοπτική. Ήταν ένα αποτέλεσμα που το έβλεπε μπροστά Του και μπορούσε να το χαίρεται προκαταβολικά.
Σ' αυτό το φρόνημα, λοιπόν, μας καλεί ο Θεός μέσω του Πέτρου, θέτοντας εμπρός μας το παράδειγμα του Κυρίου. Όταν το ζητούμενο είναι η απελευθέρωσή μας από την αμαρτία, η απάντηση βρίσκεται στο φρόνημα του Χριστού. «Οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα^ διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας^ διά να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ' εν τω θελήματι του Θεού" (Α' Πέτρ. 4/δ/1-2).
Ο Παύλος είχε προχωρήσει αρκετά σ' αυτή την κατεύθυνση και, με τη χάρη του Θεού, μπορούσε να ομολογεί: «Φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς" (Ρωμ. 8/η/18). Δικαιολογημένα, λοιπόν, μπορούσε να λέει: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού" (Α' Κορ. 11/ια/1)

«Φρονείτε το αυτό..."

Τέλος υπάρχει και μια ακόμη περιοχή που το φρόνημά μας παίζει σπουδαιότατο ρόλο^ είναι η περιοχή των σχέσεων με τους συγχριστιανούς μας.
Γράφοντας ο Παύλος στους Φιλιππήσιους, θα συστήσει: «Εάν λοιπόν υπάρχη τις παρηγορία εν Χριστώ ή τις παραμυθία αγάπης, ή τις κοινωνία Πνεύματος ή σπλάχνα τινά και οικτιρμοί, κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην (...) Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ' έκαστος και τα των άλλων" (Φιλιπ. 2/β/1-4, πρβλ. Ρωμ. 12/ιβ/16, Β' Κορ. 13/ιγ/11).
Υπάρχουν κάποιοι που καθώς δυσκολεύονται να φτάσουν στο φρόνημα του Χριστού, προσπαθούν τουλάχιστον να αναπτύξουν καλύτερες σχέσεις. Αλλά, όπως φαίνεται από όλα τα παραπάνω, δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα, επειδή, ό,τι θα μπορούσε ενδεχομένως να κατορθώσει κάποιος άνθρωπος, αυτό θα ήταν απλά και μόνο καρπός της σάρκας. Εξάλλου αυτή είναι και η αιτία που σήμερα τόσο πολύ ταλανίζεται η χριστιανική κοινότητα από κακές έως και εχθρικές σχέσεις μεταξύ εκείνων που ομολογούν πίστη στον Χριστό.
Αν αντίθετα οπλιζόμασταν με το φρόνημα του Χριστού, ο οποίος «δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση" (Ματθ. 20/κ/28), Εκείνου που δίδαξε «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη" (Πράξ. 20/κ/35) και έδωσε έμπρακτα το παράδειγμα λέγοντας «Εάν εγώ, ο Κύριος και ο διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων" (Ιωάν. 13/ιγ/15), πόσο πιο εύκολη θα ήταν η χριστιανική μας ζωή και πόσο πιο καρποφόρα!
Τούτη την ανοιξιάτικη εποχή, που ξαναφέρνει στο νου το αποκορύφωμα της θαυμαστής ζωής του Κυρίου, που είναι η λυτρωτική θυσία και η ανάστασή Του, ας επωφεληθούμε κι ας κάνουμε το μέρος μας --κι είναι τούτο δική μας αποκλειστική ευθύνη-- να αποκτήσουμε και να εκμεταλλευτούμε τούτο το δυνατό όπλο -- «το φρόνημα του Χριστού!".

ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΝΑΪΤΕΣ (Knights

ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΝΑΪΤΕΣ (Knights Templars) Η ΜΑΣΟΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ

ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΝΑΪΤΕΣ

(Knights Templars)

Η ΜΑΣΟΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ

Εἰσαγωγὴ

  Ἡ σχέση τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ μὲ τοὺς Ἱππότες Ναΐτες, σαφῶς δὲν ἀποτελεῖ θέμα μόνον ἱστορικοῦ ἀκαδημαϊκοῦ ἐνδιαφέροντος, ἀλλὰ θέμα αἰωνίου σωτηρίας. Διότι, ἐὰν ὁ εἰσερχόμενος στὴ Μασονία ἐξέρχεται αὐτομάτως τῆς Ἐκκλησίας - ὅπως ἔχει λεχθεῖ ὀρθῶς - καθὼς ἐντάσσεται σὲ μιὰ ἐντελῶς ἀλλότρια τῆς Ἐκκλησίας μυστικὴ θρησκεία, ἡ ὁποία διεκδικεῖ μόνη της τὴ δυνατότητα νὰ σώζει καὶ φωτίζει τοὺς «βεβήλους» μὴ Μασόνους, τότε καὶ ὁ Ναϊτισμὸς στὸ βαθμὸ τῆς ὁμοιώσεως καὶ ἀλληλοπεριχωρήσεώς του μὲ τὴ Μασονία, ἀπομακρύνει ὄχι μόνο θεολογικῶς, ἀλλὰ καὶ ἐμπειρικῶς τὰ μέλη του ἀπὸ τὸ Σῶμα Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία.

Οἱ ἀναφορὲς τῆς μασονικῆς βιβλιογραφίας εἶναι πλούσιες ἐπὶ τοῦ ἐν λόγῳ θέματος, τῆς σχέσεως μεταξὺ τῶν δύο Ἑταιρειῶν. Τὰ μασονικὰ ἐγχειρίδια, ἀναφέρουν ἐκτενῶς τὸ ἱστορικὸ τῆς δημιουργίας, ἐξελίξεως καὶ πρώτης καταλήξεως τοῦ ἀρχαίου σταυροφορικοῦ Τάγματος τῶν «Πενήτων Ἱπποτῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος», διεκτραγωδώντας καὶ τὸ τραγικὸ τέλος τοῦ ἐπικεφαλῆς του, Ζὰκ ντὲ Μολαί, ἐπὶ τῆς πυρᾶς τὸ 1312 μετὰ τοὺς διωγμοὺς τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Βασιλέως τῆς Γαλλίας ἐναντίον τους. Ἔπειτα προχωροῦν καὶ ἀναλύουν τὸν θρύλο τῆς σχέσεως τοῦ ἀρχαίου ἱπποτικοῦ Τάγματος μὲ τὸ νέο Τάγμα τῶν Ναϊτῶν ποὺ ἐμφανίσθηκε τὸν 18^ο αἰ., καταλήγοντας σὲ διάφορα συμπεράσματα καὶ ἐκθέτοντας καὶ ὅσα ἀφοροῦν στὴ μασονικὴ ἔνταξη καὶ πρόσφατη ἐξέλιξη τοῦ μεταγενεστέρου καὶ τοῦ συγχρόνου Ναϊτισμοῦ. 

Ἡ μασονικὴ βιβλιογραφία περὶ τῶν συγχρόνων Ναϊτῶν

Στὴ μασονικὴ βιβλιογραφία, παρὰ τὶς ἀντίθετες τάσεις στὴν ἑρμηνεία τῆς σχέσεως τοῦ ἀρχαίου Ἱπποτικοῦ καὶ τοῦ συγχρόνου Ναϊτισμοῦ, δὲν ὑπάρχει οὔτε ὑποψία ἀμφισβητήσεως τοῦ μασονικοῦ χαρακτῆρος τοῦ τελευταίου.

Ὁ γνωστότατος Τέκτων ἱστορικὸς καὶ συγγραφεὺς Albert G. Mackey, Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33ου Βαθμοῦ τῆς Νοτίου Δικαιοδοσίας τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν,  στὸ δικό του Λεξικὸ τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, τοῦ ἔτους 1860, παραδέχεται τὴ σχέση τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Ναοῦ καὶ τῆς Μασονίας, σχέση ποὺ ὁπως λέγει, δηλώνεται καὶ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἀπὸ τοὺς φίλους τῶν δύο Ἐταιρειῶν, καὶ παραπέμπει στὸν Τέκτονα ἰστορικὸ Lawrie, ὁ ὁποῖος γράφει: «Γνωρίζουμε ὅτι οἱ Ἱππότες Ναΐτες ὄχι μόνον κατεῖχαν τὰ μυστήρια τῶν Ἐλευθεροτεκτόνων, ἀλλὰ τελοῦσαν τὶς τελετὲς καὶ ἀποτύπωσαν τὰ καθήκοντά τους»¹. Ὁ Mackey παραθέτει ὅλη τὴ γνώμη τοῦ Lawrie, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ διάλυση τοῦ ἀρχαίου Τάγματος τῶν Ναϊτῶν ὀφειλόταν στὴ διαπίστωση ὄτι αὐτοὶ ἦσαν Ἐλευθεροτέκτονες καὶ τελοῦσαν μυστικῶς τὰ μασονικὰ τελετουργικὰ, τὰ ὁποῖα εἶχαν παραλάβει ἀπὸ τοὺς Δρούζους τοῦ Ὄρους τοῦ Λιβάνου.

Ὁ Albert Pike, ἀποτελεῖ ἐξέχουσα μορφὴ τῆς μαγείας καὶ τῆς Μασονίας τῶν Η.Π.Α., ἀλλὰ καὶ τῆς ὑφηλίου. Ὑπῆρξε ἀναθεωρητὴς καὶ ἀνακαινιστὴς τῆς Μασονίας, καταγράφοντας ἕνα φιλοσοφικὸ καὶ θρησκειολογικὸ ὑπόβαθρο βάσει τοῦ ὁποίου ἔπρεπε νὰ ἐρμηνεύονται οἱ θρησκεῖες καὶ τὰ φιλοσοφικὰ συστήματα τῆς ἀρχαιότητος καὶ ἐπὶ τῶν ὁποίων προσπάθησε νὰ ἀναπτύξει καὶ ἐπεξηγήσει τοὺς βαθμοὺς τοῦ Σκωτικοῦ Τυπικοῦ, κυρίως μὲ τὸ ἔργο του Morals and Dogmas of the Ancient and Accepted Scottish Rite of Freemasonry². Στὸ ἔργο αὐτὸ ὁ Pike μεταξὺ ἄλλων σημειώνει γιὰ τὴ σχέση τῶν Ναϊτῶν καὶ τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ καὶ ἀποκρυφισμοῦ: «Τὸ Ὕπατο Συμβούλιο γιὰ τὴ Νότια Δικαιοδοσία τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν ἀνέλαβε ἐκτενῶς τὸ ἐπιτακτικὸ καὶ ἀπὸ παλαιὰ καθυστερημένο ἔργο τῆς ἀναθεωρήσεως καὶ ἀναμορφώσεως τοῦ ἔργου καὶ τῶν τελετουργικῶν τῶν τριάκοντα Βαθμῶν ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία του [...]  Ἂν καὶ δὲν εἶναι κανενὸς δόγματος σεκταριστής, ὅμως δὲν θεώρησε ἄπρεπο νὰ χρησιμοποιήσει τὶς παλαιὲς ἀλληγορίες, βασισμένες στὰ γεγονότα ποὺ λεπτομερῶς ἐκτίθενται στὰ Ἑβραϊκὰ καὶ Χριστιανικὰ βιβλία, καὶ ἕλκονται ἀπὸ τὰ Ἀρχαῖα Μυστήρια τῆς Αἰγύπτου, τῆς Περσίας, τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἰνδίας, τῶν Δρυϊδῶν καὶ τῶν Ἐσσαίων, ὡς ὀχήματα γιὰ τὴ διάδοση τῶν Μεγάλων Μασονικῶν Ἀληθειῶν· ὅπως ἔχει χρησιμοποιήσει τοὺς μύθους τῶν Σταυροφοριῶν καὶ τὶς τελετὲς τῶν Ταγμάτων τῆς Ἱπποσύνης» ³. Ἀλλοῦ πάλι γράφει : «Ἡ ἑρμητικὴ ἐπιστήμη τῶν πρώιμων χριστιανικῶν χρόνων, καλλιεργημένη ἐπίσης ἀπὸ τὸν Γκέμπερ, τὸν Ἀλφαράβιο καὶ ἄλλους Ἄραβες, μελετημένη ἀπὸ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν Ναϊτῶν, καὶ ἐνσωματωμένη σὲ συγκεκριμένα σύμβολα τῶν ὑψηλοτέρων βαθμῶν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, μπορεῖ μὲ ἀκρίβεια νὰ προσδιορισθεῖ ὡς ἡ Καμπαλὰ σὲ ἐνεργὴ πραγματοποίηση, ἤ ἡ μαγεία τῶν ἔργων. Ἔχει τρεῖς ἀντιστοίχους βαθμούς, θρησκευτική, φιλοσοφικὴ καὶ φυσικὴ πραγματοποίηση»⁴. Σύμφωνα μὲ τὸν Pike, ἡ ἀπόκρυφη ἐπιστήμη τῶν ἀρχαίων μάγων (Occult Science of the Ancient Magi) ἦταν κρυμμένη ὑπὸ τὶς σκιὲς τῶν ἀρχαίων μυστηρίων καὶ διαδόθηκε κρυμμένη μέσα ἀπὸ τὶς θρησκεῖες· αὐτὴ «μεταδόθηκε στοὺς ἐκλεκτοὺς ὅλων τῶν ἀρχαίων μυήσεων: ἦταν αὐτὴ ἡ ἴδια ἀνάμνηση ποὺ διατηρήθηκε, ἤ ἴσως βεβηλώθηκε στὸ διάσημο Τάγμα τῶν Ναϊτῶν, ποὺ ἔγινε γιὰ ὅλους τοὺς μυστικοὺς συλλόγους, τῶν Ροδοσταύρων, τῶν Ἰλλουμινάτι καὶ τῶν Ἑρμητικῶν Ἐλευθεροτεκτόνων, ἡ αἰτία γιὰ τὰ παράξενα τυπικά τους, γιὰ τὰ σημάδια τους, περισσότερο ἤ λιγότερο συμβατικά, καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα τῆς ἀμοιβαίας ἀφοσιώσεως καὶ τῆς ἰσχύος τους»⁵.

Στὴν Ἐγκυκλοπαιδεία τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, ἡ ὁποία συνεγράφη ἀπὸ τὸν Mackey ἀλλὰ ἀναθεωρήθηκε ἀπὸ τοὺς William Hughan καὶ Edward Hawkins, ἀναλύεται ἐν ἐκτάσει ἡ διαίρεση τοῦ Ναϊτισμοῦ σὲ διάφορες ὁμάδες, ἀναλόγως τῆς πατρότητος ποὺ κάθε μία ἐξ αὐτῶν διεκδικεῖ, καὶ τίθεται ἐν ἀμφιβόλῳ ἡ προέλευση (κατὰ τοὺς Lawrie καὶ Sir David Brewster) συνόλου τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀπὸ τὸν Ναϊτισμό · βέβαια, γίνεται δεκτὸ τὸ ἐνδεχόμενο πραγματικῆς μυήσεως τῶν ἀρχαίων Ναϊτῶν στὰ μυστήρια τῶν Συριακῶν Ἀδελφοτήτων, ὅπως οἱ Δροῦζοι καὶ οἱ Ἀσσασσίνοι⁶. Κατὰ τὴν  Ἐγκυκλοπαιδεία αὐτὴ οἱ Ναΐτες στὶς ἀρχὲς τοῦ 20^οῦ αἰ. διαιροῦνταν στὰ ἑξῆς Τάγματα: (1) οἱ Γἀλλοι Ναΐτες πού ἰσχυρίζονται ὅτι προῆλθαν ἀπὸ τὸν Larmenius μὲ ἐντολὴ τοῦ de Molay, (2) οἱ Γερμανοὶ Ναΐτες τῆς Αὐστηρᾶς Τηρήσεως  ἀπὸ τὸν Peter d’ Aumont, (3) ἀπὸ τὸν Κόμη Beaujeu, ἀνεψιὸ τοῦ de Molay, διεκδικοῦν προέλευση οἱ Σουηδοὶ Ναΐτες τοῦ Τύπου (Rite) τοῦ Zinnendorf, (4) οἱ Σκῶτοι Ναΐτες προέρχονται ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες Ναΐτες τῆς Σκωτίας καὶ τὴν Ἀρχαία Στοὰ τοῦ Stirling. (5) Ἀπὸ τὸν Πρίγκηπα Charles Edward καὶ τοὺς διαδόχους του προέρχονται οἱ Ναΐτες τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου (Ancient and Accepted Scottish Rite), ἐξ οὗ καὶ ἡ ἀνάπτυξη τοῦ τεκτονικοῦ βαθμοῦ τοῦ Ἱππότου Καδώς· καὶ (6) ἀπὸ τὸ Στρατόπεδο τοῦ Βαλδουΐνου (Baldwyn Encampment) καὶ τὶς συνισταμένες του προέρχονται οἱ παλαιοὶ Ἄγγλοι καὶ οἱ Ἀμερικανοὶ Ναΐτες⁷.

Tὸ ἐπίσημο τεκτονικὸ κείμενο Μεγάλα Συντάγματα τοῦ 1786 καὶ Γενικὸς Κανονισμὸς τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33^ου τῆς Ἑλλάδος τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Δόγματος⁸ ἐπίσης ἀπηχεῖ τὶς κυρίαρχες ἐπιστημονικὲς ἱστορικὲς ἀπόψεις περὶ τῆς μείξεως τῶν Ροδοσταύρων καὶ τῶν Ἱπποτικῶν Ταγμάτων μὲ τὸν Τεκτονισμό: « [...] ἕτερον στοιχεῖον ἤδη ὑφιστάμενον ἐντὸς τῶν Τεκτονικῶν Στοῶν φαίνεται ὅτι συνεχωνεύθη πρὸς αὐτάς, κατὰ τὴν μεταβατικὴν ταύτην περίοδον, τουτέστιν αἱ μυστικαὶ ἑταιρεῖαι, αἵτινες ἰσχυρίζοντο ὅτι ἦσαν οἱ διάδοχοι Ἱπποτικῶν τινων Ταγμάτων, τοὐλάχιστον εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τὴν ἀποστολὴν τῶν τελευταίων τούτων πρὸς ἐπικράτησιν τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀλληλεγύης. Κατὰ τὸ ἔτος 1721 τὰ λείψανα ταῦτα τῶν Ἱπποτικῶν Ταγμάτων ἦσαν ἤδη ἀδιασπάστως συνηνωμένα, ἄλλα μὲν πρὸς τὰς τεκτονικὰς Στοάς, ἄλλα δὲ πρὸς τὴν Στοὰν τοῦ Kilwinning ἐν Σκωτίᾳ»⁹.

Στὸ ἔγκριτο Λεξικό τους, οἱ Αὐστριακοὶ Eugen Lennhof καὶ Oskar Posner, παραθέτουν, καθὼς καὶ ἡ Ἐγκυκλοπαιδεία τοῦ Mackey, τὴν τριπλῆ διαίρεση τῶν Ναϊτικῶν Ταγμάτων κατὰ τὴν ὑποτιθέμενη προέλευσή τους ἀπὸ διάφορα πρόσωπα τοῦ κύκλου τοῦ de Molay (Larmenius, d’  Aumont, Beaujeu), ἀπορρίπτοντας ὅμως ὅλες τὶς διηγήσεις αὐτὲς περὶ τῆς καταγωγῆς τῶν Γάλλων Ναϊτῶν, ἐκείνων τῆς Αὐστηρᾶς Τηρήσεως καὶ τῶν Σουηδῶν Ναϊτῶν ἀπὸ τὰ πρόσωπα αὐτὰ· οἱ Lennhof καὶ Posner προτιμοῦν τὴ γνώμη τοῦ Ἄγγλου Τέκτονος ἱστορικοῦ Gould, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία «Δὲν ὑπάρχει ὁ ἐλάχιστος λόγος γιὰ τὴν παραδοχὴ ὅτι μέλη τοῦ καταθρυμματισμένου Τάγματος τῶν Ναϊτῶν, ὑπῆρξαν Ἐλευθεροτέκτονες. Αὐτὸ ὅλο εἶναι μία ἐφεύρεση τοῦ συγχρόνου Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ (fabrications of modern masonic trαdition)». Παρομοία εἶναι καὶ αὐτὴ τοῦ Μεγάλου Διαδασκάλου τῶν Ναϊτῶν τοῦ Καναδᾶ McLeod Moore σὲ ὁμιλία του τὸ 1889 στὸ Μόντρεαλ, ὁ ὁποῖος ἐπίσης ἀπέρριψε τὴν καταγωγὴ ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ἱπποτικὸ Τάγμα: «It cannot claim a direct descent from the ancient Military Order»¹⁰. Σύμφωνα μὲ τὸ Λεξικὸ τῶν Αὐστριακῶν αὐτῶν Τεκτόνων, γιὰ πρώτη φορὰ στὴ νεότερη ἱστορία γίνεται λόγος περὶ Ἱπποτῶν Ναϊτῶν (“Knights Templars”) στὴν Ἀμερική, στὴ Βοστώνη, ὅπου τὸ 1769 κάποιος William Davis ἔλαβε τοὺς βαθμοὺς τῆς Βασιλικῆς Ἁψῖδος καὶ τοῦ Ἱππότου Ναΐτου, οἱ ὁποῖοι ἴσως εἶχαν εἰσαχθεῖ στὴ Μασσαχουσέττη ἀπὸ τὴν ἰρλανδικὴ στρατιωτικὴ Στοὰ τοῦ 29^ου Συντάγματος. Περαιτέρω ἔρευνα ἀπέδειξε ὅτι ἡ πρώτη χρονολογικῶς ἀναφορὰ σὲ μέλη Ναϊτικῆς Στοᾶς τῆς Ἰρλανδίας (“High Knight Templars”) προέρχεται ἀπὸ ἔκδοση λίστας μελῶν τοῦ 1788 μὲ πρῶτο ἀναφερόμενο μέλος νὰ ἔχει χρισθεῖ τὸ 1765. Τὴ μεγαλύτερη ἔκτασή του ἔλαβε ὁ τεκτονικὸς ἱπποτισμὸς στὶς Η.Π.Α., ὅπου περὶ τὸ τέλος τοῦ 1930 ἀριθμοῦσε 1716 διοικήσεις (“Commanderies”) μὲ 434,000 μέλη σὲ τρεῖς διαβαθμίσεις, Τάγμα τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ, Ἱππότες Ναΐτες καὶ Ἱππότες τῆς Μάλτας. «Δεκτοὶ γίνονται μόνον Ἐλευθεροτέκτονες χριστιανικῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι πρὸ τούτου ἔχουν ἀποκτήσει τὸν βαθμὸ τοῦ Τέκτονος τῆς Βασιλικῆς Ἁψῖδος [...] Τὸ τελετουργικὸ τοῦ Τάγματος μόλις καὶ ἔχει πιὰ κάποιο τεκτονικὸ στοιχεῖο. Ἡ σημαία τοῦ σταυροφόρου, ἕνας ἐρυθρὸς σταυρὸς ἐπὶ λευκοῦ φόντου, κρέμαται ὕπερθεν τοῦ ἀλταρίου, τὸ ὁποίων ἵσταται πρὸς ἀνατολάς, πλησίον τούτου δύο γαλανὲς σημαῖες μὲ τὸν Πασχάλιο Ἀμνὸ καὶ τὸν σταυρὸ τῶν Ναϊτῶν. Tὸ “Μπωσεὰν” δηλ. ἡ πολεμικὴ σημαία τῶν ἀρχαίων Ἱπποτῶν τοῦ Ναοῦ ἵσταται κατὰ νότον. Τὰ συμβολικὰ χρώματα τοῦ Τάγματος εἶναι τὸ μαῦρο καὶ τὸ λευκὸ μὲ χρυσὲς καὶ ἀργυρὲς διακοσμήσεις»¹¹.

Στὸ Ἀρχαῖο καὶ Ἀποδεδεγμένο Σκωτικὸ Τυπικό, τὸν κυριώτερο κλάδο τῆς Μασονίας, σὲ ἄμεση σύνδεση μὲ τὸν Ναϊτισμὸ ἔχει εἰσαχθεῖ ὡς 30^ὸς βαθμὸς αὐτὸς τοῦ Ἱππότου Καδώς, ὅπου γίνεται λόγος συμβολικῶς γιὰ τὴν ἐκδίκηση τῆς θανατώσεως τοῦ Μεγάλου Μαγίστρου τῶν Ναϊτῶν, τοῦ Ἰακώβου de Molay, ἀπὸ τὸν Πάπα Κλήμεντα Ε΄ καὶ τὸν Βασιλέα τῆς Γαλλίας Φίλιππο τὸν Ὡραῖο. Ὁ συμβολισμὸς εἶναι, κατὰ τοὺς Μασόνους συγγραφεῖς, ὅτι ἔχει  ὁ Τέκτων καθῆκον νὰ μάχεται ἀκαταπαύστως μὲ πνευματικὰ ὅπλα καὶ μέχρι αὐτοθυσίας γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ πνεύματος¹².

Ἡ Μασονικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία ἀπορρίπτει τόσο τὴν προέλευση τοῦ Ἑλευθεροτεκτονισμοῦ ἀπὸ τοὺς Ναΐτες (ὑποστηριζόμενη ἀπὸ τοὺς Ramsey, Hund καὶ τὸ Δόγμα τῆς Αὐστηρᾶς Τηρήσεως), ὅσο καὶ τὴν κοινὴ καταγωγὴ τῶν δύο Ἑταιρειῶν (κατὰ τὸν Ragon), ἀλλὰ δὲν ἀρνεῖται τὴν ἔνταξη τῶν διασωθέντων ἱστορικῶν Ναϊτῶν στοὺς κόλπους τῆς Μασονίας: «Ὁ μόνος ἱστορικὸς δεσμὸς ὅστις ὑφίσταται μεταξὺ ἱπποτισμοῦ καὶ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ εἶναι ὁ συναφθεὶς καθ’ ἣν ἐποχὴν μετὰ τὸ μαρτύριον τοῦ Ἰακώβου Ντὲ Μολλαὶ (βλ.λ.) οἱ Ἱππόται Ναΐται ἐζήτησαν κρησφύγετον καὶ ἀσφάλειαν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Τεκτονικῆς Ἀδελφότητος»¹³. Ἡ ἔνταξη αὐτὴ τῶν Ναϊτῶν στὴ Μασονία εἶχε βεβαίως καὶ θρησκειολογικὲς συνέπειες ἐπὶ τοῦ Τεκτονισμοῦ· οἱ σχέσεις τῶν Ναϊτῶν Ἱπποτῶν μὲ τοὺς Σαρακηνοὺς τῶν Ἁγίων Τόπων «παρέσχον εἰς τοὺς Σταυροφόρους τὴν εὐκαιρἰαν νὰ ἀποκτήσουν πολλὰ ἐκ τῶν δογμάτων τῶν Μυστικῶν Ἑταιρειῶν τῆς Ἀνατολῆς, ὡς τῶν Ἐσσαίων, τῶν Ἀσσασίνων καὶ τῶν Δρούζων. Τὰς γνώσεις των αὐτὰς, οἱ Σταυροφόροι τὰς μετέφερον εἰς Εὐρώπην καὶ ἀκολούθως διὰ τοῦ Ράμσαι καὶ τῶν συγχρόνων ἀμέσων διαδόχων τοῦ Ναϊτικοῦ Τεκτονισμοῦ ἐνεσωματώθησαν εἰς τοὺς ἀνωτέρους βαθμοὺς ὅπου καὶ σήμερον ἀσκοῦν ἐπίδρασιν»¹⁴. Ἡ σχέση τῶν ἀρχαίων Ἱπποτῶν Ναϊτῶν μὲ τὴ Μασονία, ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ ἑνὸς τῶν ἀνωτέρων βαθμῶν τοῦ Τεκτονισμοῦ στοὺς Ναΐτες¹⁵. Ὁ σημαντικὸς βαθμὸς τοῦ Ἱππότου Καδὼς «καίτοι εὑρισκόμενος εἰς πολλὰ δόγματα καὶ εἰς διαφόρους χώρας, φαίνεται ἐν τούτοις συνδεδεμένος ἀρχικῶς μὲ τοὺς Ἱππότας Ναΐτας. Εἴς τινα δόγματα κατεῖχε τὴν κορυφὴν τῆς κλίμακος, θεωρούμενος ὁ ἀνώτατος ὅλων»¹⁶. 

Ἡ Μασονικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία περαιτέρω, στὸ λῆμμα περὶ τῶν Τεκτονικῶν Ταγμάτων Ναϊτῶν, ἐκθέτοντας συντόμως τὴ διοικητικὴ διαίρεσή τους καὶ τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τους, ἐπιβεβαιώνει καὶ πάλι «Ὁ Τεκτονικὸς Ναϊτισμὸς ἕλκει τὴν ἔμπνευσίν του ἀπὸ τὰ ἰδεώδη ἱπποτισμοῦ, εὐγενείας καὶ ἀφοσιώσεως εἰς ἓν ὑψηλὸν ἰδανικὸν τὰ ὁποῖα ἐνέπνευσαν τοὺς πρώτους Ἱππότας τοῦ Ναοῦ [...] Τὴν αὐτὴν φιλάνθρωπον δρᾶσιν συνεχίζει καὶ σήμερον ὅπως ἄλλως τε πράττουν καὶ ὅλαι αἱ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ἐλευθεροτεκτονικαὶ ὀργανώσεις»¹⁷.

Ὁ H. Paul Jeffers, ἱστορικὸς θετικὰ προδιατεθειμένος ἔναντι τῆς Μασονίας, ἂν καὶ ἐκθέτει δευτερευόντως τὴν ἄποψη (ὅπως λ.χ. τοῦ Jasper Ridley) ὅτι δὲν ὑπῆρξε πραγματικὴ σχέση τοῦ σταυροφορικοῦ τάγματος τῶν Ναϊτῶν μὲ τὴ Μασονία, οὔτε καὶ προέλευση αὐτῆς ἀπὸ τὸν Ναϊτισμό, ὡστόσο δὲν ἀποφεύγει νὰ σημειώσει ἐκτενῶς καὶ νὰ τονίσει ὡς πρώτη καὶ τὴν ἀντίθετη ἄποψη, ὅτι κατάλοιπα τοῦ ναϊτικοῦ τάγματος κατέφυγαν στὴ Σκωτία, ὅπου ὑποστήριξαν τὸν βασιλιὰ Robert the Bruce (1274-1329), στὸν πόλεμο κατὰ τῶν Ἄγγλων, ἰδιαίτερα στὴ μάχη τοῦ Bannockburn (1314).  Μετὰ τὴν πρώτη τους τότε ἐγκατάσταση «στὰ τέλη τοῦ 14^ου αἰώνα, μετακινήθηκαν στὰ ἀνατολικὰ παράλια κι ἐγκαταστάθηκαν στὸ Ἄμπερντην, μετονομαζόμενοι σὲ Ἐλευθεροτέκτονες. Αὐτὸς ὁ μετασχηματισμὸς τῶν Ναϊτῶν ἀπὸ πολεμιστὲς ἱππότες ποὺ ὑπεράσπιζαν τοὺς προσκυνητὲς τῶν Ἁγίων Τόπων, σὲ Ἐλευθεροτέκτονες, ἑρμηνεύεται ἀπὸ τὴν ἀνάμειξη τῶν δογμάτων τῶν Ναϊτῶν μὲ τὶς δοξασίες τῶν ἀρχαίων μυστηριακῶν λατρειῶν τῶν Κελτῶν. Ἡ συγχώνευση αὐτὴ τελικὰ κατέληξε στὸ σχηματισμὸ ἑνὸς ἀπὸ τοὺς πιὸ σημαντικοὺς κλάδους τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ: τοῦ Βασιλικοῦ Τάγματος τῆς Σκωτίας. Γνωστὸ ὡς Σκωτικὸ Τυπικό, ἄνθησε σὲ διάφορα μέρη τῆς Εὐρώπης, ἐνῷ ἀργὀτερα μεταδόθηκε καὶ εὐδοκίμησε στὴν Ἀμερική»¹⁸.

Συμπεράσματα ἐκ τῆς βιβλιογραφίας

 Ἐκ τῶν ὡς ἄνω συντόμων παραθεμάτων τὰ ὁποῖα ἐλήφθησαν δειγματοληπτικῶς, προκύπτουν τὰ ἑξῆς πρῶτα, ἐκ πρώτης ὄψεως, συμπεράσματα:

1. Ἡ προέλευση συνόλου τῆς Μασονίας ἀπὸ τοὺς Ναΐτες ἀπορρίπτεται ἀπὸ τὴν κύρια γραμμὴ τῆς μασονικῆς ἱστορικῆς ἐρεύνης.

2. Ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους Τέκτονες ἡ ἔνταξη ἀπομειναρίων τῶν ἀρχαίων Ναϊτῶν σὲ συγκεκριμένες Στοὲς τῆς Βρεττανίας (ἐννοεῖται ὅτι ἦταν ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ συντεχνιακοῦ Τεκτονισμοῦ, ὄχι τοῦ θεωρητικοῦ).

3. Εἶναι ἐπικρατής ἡ πεποίθηση ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ναΐτες ἦσαν κάτοχοι ἀποκρύφου, καββαλιστικῆς κ.τ.σ. γνώσεως, τὴν ὁποίαν συνεισήγαγαν μαζί τους καὶ στὴ Μασονία.

4. Ἡ ὕπαρξη τοῦ σημαντικωτάτου βαθμοῦ τοῦ Ἱππότου Καδὼς, 30^οῦ βαθμοῦ στὸ Ἀρχαῖο καὶ Ἀποδεδεγμένο Σκωτικὸ Τυπικό, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα Δόγματα τῆς Μασονίας, ἀποτελεῖ ἀπόδειξη τῆς ἰσχυρῆς σχέσεως Τεκτονισμοῦ καὶ Ναϊτικοῦ Ἱπποτισμοῦ.

5. Ὁ πρόσφατος Τεκτονικὸς Ναϊτισμὸς ἐμφανίζεται στὶς ἰστορικὲς πηγὲς τὸν 18^ο αἰῶνα σὲ Εὐρώπη καὶ Ἀμερική σὲ Μασονικὲς Στοές, ἄρα ὁ σύγχρονος Ναϊτισμὸς εἶναι μασονικός.

6. Ὁ σύγχρονος Τεκτονικὸς Ναϊτισμὸς παρουσιάζει ὑποδιαιρέσεις σὲ διάφορα μασονικὰ Τάγματα καὶ δέχεται στοὺς κόλπους του μόνον Χριστιανοὺς, ὄχι ἑτερόθρησκους, Τέκτονες.

7. Ὁ Τεκτονικὸς Ναϊτισμὸς ἐπιδίδεται σὲ κοινωνικὸ καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο καθὼς εἶναι σύνηθες στοὺς μασονικοὺς ὀργανισμούς. Διακρίνεται μὲ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ τῆς ἐνδύσεως τῶν Τεκτόνων Ναϊτῶν ποὺ παραπέμπουν στὸ ἀρχαῖο ἱπποτικὸ τάγμα.

Συμπληρωματικὰ στοιχεῖα

Εἶναι ἄξια ἰδιαιτέρας προσοχῆς καὶ τὰ ἑξῆς συμπληρωματικὰ στοιχεῖα :

Ἡ διάσπαση τοῦ διεθνοῦς καὶ τοῦ ἐν Ἑλλάδι Τεκτονικοῦ Ναϊτισμοῦ

Στὸ γνωστὸ βιβλίο του «Ἡ Μασονία στὴν Ἑλλάδα», ὁ γνωστὸς δημοσιογράφος Κώστας Τσαρούχας ἐπιβεβαιώνει τὴ διάσπαση τῶν συγχρόνων Μασόνων Ναϊτῶν σὲ δύο ὁμάδες, τὸ 1995. Τὸ ἔτος ἐκεῖνο ὁ «Μέγας Μάγιστρος» James J. Carey καὶ ὁ «Μέγας Διοικητὴς» Patrick Rea ἀποσχίστηκαν ἀπὸ τὴν θεσμικῶς κανονικὴ παγκόσμια ὀργάνωση τῶν Ναϊτῶν, ὑπὸ τὸν Πορτογάλο Ντὸν Φερνάντο Περέιρα Σόουσα Φούντες, καὶ ἵδρυσαν δική τους ὀργάνωση, ἀλλὰ μὲ τὸ ἴδιο ὄνομα, τὴν “Ordo Supremus Militaris Templi Hierosolymitani – Knights Templar International”, ἡ ὁποία ἐπεκτείνεται καὶ αὐτή, ὅπως καὶ ἡ μητρική, σὲ 48 χῶρες καὶ ἀριθμεῖ παγκοσμίως περὶ τὰ 7,500 μέλη. Στὴν Ἑλλάδα τὸ ἐγχώριο Τάγμα (www.osmth-hellas.gr) ἔχει ἐγκατασταθεῖ ἐπίσημα ἀπὸ τὸ 2001 ὑπὸ τὸν Dom Fernando Pereira de Sousa Fontes, καὶ τελεῖ ὑπὸ τὴν Μεγαλόσταυρη Μεγάλη Ἡγεμόνα (Σταυρὸς Τιμῆς) τῆς Ἑλλάδος, Δεσποσύνην Κυρία Ρούλα Ρογκάν¹⁹. Ἀντιθέτως, ἕνα ἄλλο Τάγμα, προφανῶς ἀποσχισθὲν τοῦ ἀρχικοῦ (http://www.osmth-greece.org/site), τελεῖ ὑπὸ τὸν Δρ. Παῦλο Τσολακιὰν καὶ ἔχει ἀναφορὰ στὸ Τάγμα τὸ τελοῦν ὑπὸ τοὺς Carey καὶ Rea²⁰.

Ὁ σύγχρονος Ναϊτισμὸς δὲν ὀνομάζεται, ἀλλὰ εἶναι Μασονικὸς

Οἱ σύγχρονοι Ἱππότες Ναΐτες (Knights Templars) δὲν ἀποκαλοῦν τοὺς ἑαυτούς τους Τέκτονες, δὲν διακηρύσσουν τὴ μασονική καταγωγή τοῦ Τάγματός τους, οὔτε ἀφίνουν τοὺς πολλοὺς νὰ ὑποπτευθοῦν ὅτι ἡ κοσμοθεωρία τους, ὅπως τὴ βλέπουμε στὰ κείμενά τους, εἶναι συγκρητιστικὴ καὶ παραπέμπει σαφῶς στὴ Μασονία καὶ τὸν συγκρητιστικὸ ἀποκρυφισμό. Παρὰ ταῦτα, ἡ Μασονικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία μᾶς ἐξηγεῖ γιατὶ δὲν ὀνομάζονται Τέκτονες, ἀλλὰ εἶναι πράγματι, ἐφ’ ὅσον δέχονται ὡς μέλη μόνον Τέκτονες (ὅπως εἴδαμε παραπάνω) «μόνον Ἐλευθεροτέκτονες χριστιανικῆς πίστεως»²¹.

Λέγει ἡ Ἐγκυκλοπαιδεία: «Τὸ Τάγμα δὲν φέρει ὅπως ἀλλαχοῦ τὸν τίτλον Τεκτονικόν, διότι μόνον Χριστιανοὶ γίνονται δεκτοὶ εἰς αὐτό. Διὰ νὰ γίνῃ ὅμως τις δεκτὸς εἰς αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι Τέκτων καὶ νὰ φέρῃ ἀπὸ διετίας τοὐλάχιστον τὸν βαθμὸν τοῦ Δ. καὶ νὰ εἶναι Τέκτων τῆς Βασ. Ἁψ. Εἰς τὰς συνεδριάσεις ἔχει καταργηθῆ τὸ περίζωμα ὡς ἀσυμβίβαστον μὲ τὸν στρατιωτικὸν χαρακτῆρα τοῦ Τάγματος, τὰ δὲ μέλη φέρουν κατὰ τὰς συνεδριάσεις ξίφη»²².

Τὸ ὅτι ἡ Μασονία ἀναγκάστηκε νὰ ἱδρύσει καὶ ἕνα πιὸ «ἐκχριστιανισμένο» παρακλάδι της, τὸ ὁποῖο νὰ μὴν ὀνομάζεται «Τεκτονικὸ» καὶ ἔτσι «μολύνει» τὴν εἰκόνα (δηλ. τὴν βιτρίνα) τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, ἐξηγεῖται ἀπὸ ὅσα γράφονται σχετικῶς στὴν Ἐγκυκλοπαιδεία τοῦ Mackey: «Οἱ ἀρχὲς τῆς Μασονίας προηγήθηκαν τῆς ἀφίξεως τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τὰ σύμβολα καὶ οἱ θρύλοι της ἀντλοῦνται ἀπὸ τὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἀκόμη προγενέστερους ἀπὸ αὐτόν. Ἡ θρησκεία της προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἱερωσύνη· ἡ πίστη της ἦταν αὐτὴ ἡ πρωταρχικὴ (primitive) τοῦ Νῶε καὶ τῶν ἀμέσων ἀπογόνων του. Ἂν ἡ Μασονία ἦταν ἁπλᾶ χριστιανικὸ καθίδρυμα, ὁ Ἰουδαῖος καὶ ὁ Μουσουλμᾶνος, ὁ Βραχμᾶνος καὶ ὁ Βουδδιστὴς δὲν θὰ μποροῦσαν εὐσυνειδήτως νὰ μεταλάβουν τοῦ φωτισμοῦ της. Ἀλλὰ τὸ καύχημα της εἶναι ἡ παγκοσμιότητά της. Στὴ γλῶσσα της πολίτες κάθε ἔθνους μποροῦν νὰ συζητήσουν· στὸ Ἀλτάριό της μποροῦν νὰ γονατίσουν ἄνδρες ὅλων τῶν θρησκειῶν· στὸ σύμβολο πίστεώς (creed) της μαθητὲς κάθε πίστεως μποροῦν νὰ ἐνταχθοῦν (subscribe). Ὡστόσο δὲν μποροῦμε νὰ ἀρνηθοῦμε ὅτι ἀπὸ τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ἕνα χριστιανικὸ στοιχεῖο ἔχει σχεδὸν ἀνεπιγνώστως ἐνσταλαχθεῖ ἐντὸς τοῦ μασονικοῦ συστήματος, τοὐλάχιστον μεταξὺ Χριστιανῶν Μασόνων. Αὐτὸ ὑπῆρξε ἀναγκαιότητα· διότι εἶναι ἡ τάση κάθε ἐπικρατούσης θρησκείας νὰ ἐμποτίζει μὲ τὴν ἐπίδρασή της ὅ,τι τὴν περιβάλλει ἢ ἀφορᾷ σὲ αὐτήν, θρησκευτικό, πολιτικό ἤ κοινωνικό. Αὐτὸ ἀπορρέει ἀπὸ μιὰν ἀνάγκη τῆς ἀνθρωπίνης καρδιᾶς [...] καὶ ἔτσι βρίσκουμε Χριστιανοὺς Μασόνους συγγραφεῖς νὰ ἐντρυφοῦν σὲ αὐτὸ σὲ μιὰ σχεδὸν ἀδικαιολόγητη ὑπέρβαση καὶ, κατὰ τὴν ἔκταση τῶν σεκταριανικῶν τους ἑρμηνειῶν, νὰ θίγουν οὐσιαστικὰ τὸν κοσμοπολιτικὸ χαρακτῆρα τοῦ Καθιδρύματος  (... unwarrantable excess, and by the extent of their sectarian interpretations, materially affecting the cosmopolitan character of the Institution)»²³.

Τὸ παραπάνω ἀπόσπασμα ἐξηγεῖ ἄριστα τὴν ἀνάγκη, χάριν τῶν «Χριστιανῶν» (δηλ. χριστιανικῆς προελεύσεως) Μασόνων, νὰ «ἐκχριστιανισθεῖ» μερικῶς ἡ Μασονία, ἀλλὰ ὄχι στὸ βαθμὸ ποὺ νὰ βλάπτεται ὀ συγκρητισμός της. Αὐτὸ ἐξυπηρετεῖται κάλλιστα μὲ τὸν Ναϊτισμό. 

Ἔτσι ἐξηγεῖται, λοιπόν, ἡ διαφοροποίηση (μόνον) τῆς στολῆς καὶ τοῦ ὀνόματος  τῶν Ναϊτῶν, καὶ ὄχι βεβαίως τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ, σὲ σχέση μὲ τοὺς λοιποὺς Μασόνους.

Τὰ χρώματα τῆς Ναϊτικῆς Στολῆς ἀποφασισμένα ἀπὸ τὴ Μασονία·

τί ἀπέγινε ἡ μασονικὴ ποδιὰ τῶν Ναϊτῶν

Εἴδαμε στὴν παραπάνω παράγραφο, πῶς ἀποκλείστηκε ἡ τεκτονικὴ ποδιὰ ἀπὸ τοὺς Ναΐτες, λόγῳ τοῦ στρατιωτικοῦ χαρακτῆρος τοῦ Τάγματος.

Εἶναι ἐνδιαφέρον, πάντως, καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ χρήση τῶν συγκεκριμένων χρωμάτων γιὰ τὴ στολή, ἄσπρου ἤ μαύρου, εἶναι ἐπίσης ἀποφασισμένα μετὰ ἀπὸ ἐκτενεῖς διαφωνίες τῶν Τεκτόνων, καθὼς καὶ ἡ ἐγκατάλειψη τῆς μασονικῆς ποδιᾶς. Ὁ Mackey, συγκεκριμένα, στὴν Ἐγκυκλοπαιδεία του ἀφιερώνει δύο σελίδες (4 στῆλες) στὸ θέμα τῆς σχετικῆς διαφωνίας²⁴. Σύμφωνα μὲ τὶς ἐκεῖθεν πληροφορίες, ὅταν ἀνέκυψε τὸ θέμα τῆς τροποποιήσεως τῆς ἐνδυμασίας τῶν Ναϊτῶν τῆς Ἀμερικῆς, τὸ ἔτος 1859 καὶ ἐκ νέου τὸ 1862, ἐκδηλώθηκε ἔντονη ἡ δυσφορία καὶ ἀντίδραση ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους Ναΐτες, ποὺ ἤθελαν νὰ διατηρήσουν τὸ παλαιὸ μαῦρο χρῶμα καὶ τὴν ποδιὰ τῆς ὡς τότε στολῆς τους, ποὺ κατεδείκνυε τὴ σύνδεσή τους μὲ τὴ Μασονία. Τελικῶς λήφθηκε συμβιβαστικὴ ἀπόφαση, ἡ ὁποία ἐπέτρεπε μὲν στὶς παλαιὲς Δοικήσεις (old Commanderies) νὰ διατηρήσουν τὴν παλαιὰ μαύρη ἐνδυμασία, τὴν δὲ νέα λευκὴ ἐνδυμασία, λευκοῦ χιτῶνος (tunic) καὶ μανδύα (cloak)  τὴν ἐπέβαλε στὶς νέες διοικήσεις, σὲ ὅσες θὰ ἱδρύονταν ἤ θὰ ἐντάσσονταν στὸ μέλλον καὶ στὶς παλαιές, ὅταν θὰ ἀποφάσιζαν νὰ ἀλλάξουν ἐνδυμασία. Γράφεται σχετικῶς «Τὸ προταθὲν μέτρο συνάντησε ἀρχικῶς σοβαρὴ ἀντίσταση, μερικῶς ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἀπορρίψεως τῆς ποδιᾶς, ποὺ πολλοὶ Ναΐτες τότε πίστευαν, ὅπως καὶ τώρα, ὅτι ἀποτελεῖ οὐσιῶδες στοιχεῖο τοῦ Τεκτονικοῦ Ναϊτισμοῦ καὶ ἁπτὸ τεκμήριο τῆς ἑνότητος σὲ συγκεκριμένη ἱστορικὴ περίοδο τῶν δύο Ταγμάτων»²⁵.

Ἡ ἑλληνικὴ Μασονικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία μᾶς πληροφορεῖ καὶ ὅτι ἡ στολὴ τῶν Ναϊτῶν ἦταν «χιτὼν δαλματικὸς λευκὸς ἐκ λεπτοῦ μαλλίνου ὑφάσματος μετὰ μελανῶν παρυφῶν μὲ ἐπὶ τοῦ ἀριστεροῦ στήθους ἐρυθρὸν Τεκτονικὸν Σταυρὸν τὸν λεγόμενον “Σταυρὸν τῆς Μάλτας”»²⁶. 

Εἶναι, λοιπόν, ἡ ἴδια στολὴ ποὺ μποροῦμε νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ στὰ σημερινὰ (τεκτονικὰ) Ναϊτικὰ Τάγματα.

Τὸ ἀποκρυφιστικὸ νόημα τοῦ λαβάρου «Μπωσεὰν»,

 καὶ τὸ σύνθημα Non nobis, Domine ...

Ἡ ἑλληνικὴ Μασονικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία, μᾶς πληροφορεῖ καὶ γιὰ τὸ λάβαρο τῶν Ναϊτῶν, τὸ «Μπωσεὰν», καὶ τὸ νόημα τῶν χρωμάτων του. Σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα, τὸ λάβαρο διαιρεῖται ὀριζοντίως σὲ δύο ταινίες, μαύρη στὸ ἐπάνω μέρος καὶ λευκὴ στὸ κάτω, χρώματα ποὺ συμβόλιζαν ἀντιστοίχως τὸν τρόμο ποὺ ἐνέπνεε τὸ Τάγμα στοὺς ἐχθρούς καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη πρὸς τοὺς φίλους του. «Τὸ λάβαρον τοῦτο εὑρίσκεται συνήθως καὶ σήμερον εἰς ναοὺς Ναϊτῶν, ὑπάρχει δὲ ἡ παράστασις τοῦ Ἑρρίκου τοῦ Α΄ κρατοῦντος αὐτὸ εἰς τὴν ἀριστεράν». Κατὰ τὸν Mackey συνδέονται «τὰ δύο χρώματα, μέλαν καὶ λευκὸν τοῦ Ναϊτικοῦ λαβάρου μὲ κάποιαν ἀνατολικὴν παράδοσιν περὶ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου τὴν ὁποίαν ἀναφέρει ὁ WEIL εἰς τοὺς “Βιβλικοὺς Θρύλους” (BIBLICAL LEGENDS, σελ. 70) [....] Εἶνε ἐνδεχόμενον, λέγει ὁ MACKEY, νὰ συνέδεσαν τὸ λάβαρόν των μὲ τὸν μῦθον αὐτὸν οἱ Ἱππόται Ναΐται οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἐξοικειωμένοι μὲ τὸν Ἀνατολικὸν συμβολισμόν»²⁷.

Τὸ ἴδιο ἐγχειρίδιο μᾶς ἐπιβεβαιώνει καὶ τὸ σύνθημα τοῦ Τεκτονικοῦ Ναϊτισμοῦ, τὸν γνωστὸ καὶ ἀπὸ ἄλλες πηγὲς 9^ο στίχο τοῦ Ψαλμοῦ ριγ΄ (113) «μὴ ἡμῖν, Κύριε, μὴ ἡμῖν, ἀλλὰ τῷ ὀνόματί Σου δὸς δόξαν»,. ποὺ στὴ λατινική του ἀπόδοση εἶναι «Non nobis, Domine, non nobis, sed nomini tuo da gloriam»²⁸.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1]. A. G. MACKEY, A Lexikon of Freemasonry (revised by Donald Campbell), Richard Griffin and Company, London and Glaskow 1860, σελ. 185· «We know that the Knights Templars not only possessed the mysteries, but performed the ceremonies, and inculcated the duties of Freemasons».

[2]. H. PAUL JEFFERS, Μασόνοι. Ἡ παλαιότερη μυστικὴ κοινωνία, μτφρ. Γιάννης Κωτούλας, ἐκδ. Περίπλους-Διονύσης Βίτσος, Ἀθήνα 2006, σελ. 130ἑ.

[3]. ALBERT PIKE, Morals and Dogmas of the Ancient and Accepted Scottish Rite of Freemasonry, ed. Supreme Councilof the Thirty-third Degree, Charleston, A.M. 5641 (= 1881) σελ. 328: «The Supreme Council for the Southern Jurisdiction of the United States at length undertook the indispensable and long-delayed task of revising and reforming the work and rituals of the thirty Degrees under its jurisdiction. [...] Sectarian of no creed, it has yet thought it not improper to use the old allegories, based on occurrences detailed in the Hebrew and Christian books, and drawn from the Ancient Mysteries of Egypt, Persia, Greece, India, the Druids and the Essenes, as vehicles to communicate the Great Masonic Truths ; as it has used the legends of the Crusades, and the ceremonies of the orders of Knighthood».

[4]. Αὐτόθι, σελ. 840· «The Hermetic Science of the early Christian ages, cultivated also by Geber, Alfarabius, and others of the Arabs, studied by the Chiefs of the Templars, and embodied in certain symbols of the higher Degrees of Freemasonry, may be accurately defined as the Kabalah in active realization, or the Magic of Works. It has three analogous Degrees, religious, philosophical, and physical realization».

[5]. Αὐτόθι· «It was the remembrance of this scientific and religious Absolute, of this doctrine that is summed up in a word, of this Word, in fine, alternately lost and found again, that was transmitted to the Elect of all the Ancient Initiations : it was this same remembrance, preserved, or perhaps profaned in the celebrated Order of the Templars, that became for all the secret associations, of the Rose-Croix, of the Illuminati, and of the Hermetic Freemasons, the reason of their strange rites, of their signs more or less conventional, and, above all, of their mutual devotedness and of their power».

[6]. A. G. MACKEY, An Encyclopaedia of Freemasonry and its kindred Sciences (new and revised edition prepared under the direction, and with the assistance, of  the late William J. Hughan by Edward L. Hawkins), volume 1, published by the Masonic History Company, New York and London 1914, σελ. 410: «Even if this hypothesis were true, although it might probably suggest the origin of the secret reception of the Templars, it would not explain the connection of the modern Templars with the Freemasons, because there is no evidence that these Syriac fraternities were Masonic».

[7]. Αὐτόθι, σελ. 411.

[8]. Ἐν κοιλάδι Ἰλισσοῦ καὶ Ἀνατολῇ Ἀθηνῶν 1929· ἐκδοθὲν στὸ Ν. ΨΑΡΟΥΔΑΚΗ, Στὰ ἄδυτα τῆς Μασονίας, Μπροστὰ στὸ Μεγάλο Πόλεμο ΙΑ΄, ἐκδ. «Ὀρθόδοξο Μέτωπο», Μαροῦσι 1995, σελ. 548-611.

[9]. Αὐτόθι, σελ. 552.

[10]. EUGEN LENNHOF – OSKAR POSNER, Internationales Freimaurer – Lexikon (Unveränderter Nachdruck der Ausgabe 1932), Amalthea Verlag, Wien-München 1975, στ. 845ἑ.

[11]. Αὐτόθι, στ. 846· «Aufgenommen werden lediglich Freimaurer christlichen Glaubens, die zuvor den Grad des Royal Arch Mason erlangt haben [...] Das Ritual des Ordens hat kaum mehr maurerischen Anklang. Die Fahne des Kreuzfahrers, ein rotes Kreuz auf weißem Grunde, hängt über dem im Osten stehenden Altare, daneben zwei himmelblaue Banner mit dem Osterlamm und dem Templerkreuz. Der Beauséant oder die Kriegsflagge der alten Tempelritter steht im Süden. Die symbolischen Farben des Ordens sind schwartz und weiß mit Gold- und Silberverzierungen».

[12]. Αὐτόθι, στ. 1407· «An der Darstellung des Opfertodes des letzten Templer-Großmeisters wird die Verpflicthung gezeigt, unablässig, auch unter Selbstaufopferung, mit geistigen Waffen für Geistesfreiheit zu kämpfen». Βλ. καὶ τὸ λῆμμα “Ritter Kadosch”, στ. 1320.

[13]. Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, Τὸ Μαῦρο Λεξικὸ τῆς Ἑλληνικῆς Μασονίας, τόμ. Β΄, ἐκδ. Βασδέκης, Ἀθήνα 2001[2], σελ. 165.

[14]. Αὐτόθι, σελ. 360.

[15]. Αὐτόθι, σελ. 284

[16]. Αὐτόθι, σελ. 179

[17]. Αυτόθι, σελ. 285.

[18]. H. PAUL JEFFERS, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 36.

[19]. ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ, Ἡ Μασονία στὴν Ἑλλάδα, ἐκδ. Πεδίο, Ἀθήνα 2012, σελ. 128ἑἑ.

[20]. http://www.osmth-greece.org/site/index.php/organwsh/melh-ypatou-pagosmiou-sumvouliou

[21]. Βλ. ἀνωτέρω σημείωση 11.

[22]. Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 285.

[23]. A. G. MACKEY, An Encyclopaedia, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 149.

[24]. Αὐτόθι, σελ. 412-414.

[25]. Αὐτόθι, σελ. 413· «The proposed measure met at first with serious opposition, partly on account of the rejection of the apron, which many Templars then held, as they do now, to be an essential feature of Masonic Templarism, and a tangible record of the union at a specific period in history of the two Orders».

[26]. Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 284.

[27]. Αὐτόθι, σελ. 276.

[28]. Αὐτόθι.

 © ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com  2013

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΑΣ ΜΕ ΘΕΜΑ:

ΝΑΪΤΗΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΣ;

ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΑΤΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΗΝΥΜΑ ΝΑΪΤΗ-ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ

http://www.egolpion.com/naitis_klirikos.el.aspx 

Read more: http://www.egolpion.net/knights_templars.el.aspx#ixzz2UzfPONbT