στην τύχη... (για τον γέροντα Παΐσιο)

 

...ανοίγω το βιβλιαράκι με τις επιστολές του γέροντα Παΐσιου...

Σελ. 108

«Όσοι σκέφτονται τους μεγάλους σταυρούς των δικαίων,

Ποτέ δεν στενοχωριούνται για τις δικές τους μικρές δοκιμασίες,

Γιατί  ενώ έσφαλαν περισσότερο στη ζωή τους εν τούτοις όμως υποφέρουν λιγότερο απ' τους δικαίους!»

Πού καιρός να  ασχοληθούμε με τους δικαίους!, σκέφτομαι,

και να  συγκρίνουμε τους σταυρούς μας!

Κι όμως φοβάμαι πως αν καταφέρουμε να  δούμε και να  μετρήσουμε τους δικούς μας θα  βγούνε πάμπολλοι!

Την πρώτη θέση κατέχοντας

οι  φτιαγμένοι  απ' τα ίδια μας τα χέρια και τα μυαλά!!

Είναι οι σταυροί του άγχους στο μάταιο κυνήγι για πρωτιές, για πιο πολλά, για πιο άνετα, για πιο γρήγορα, για πιο..., για πιο...

Για πιο απ' ο, τι  είμαστε, απ' ο, τι  που έχουμε...

Είναι οι σταυροί που μας φορτώνει η νομιζόμενη ανεπάρκειά μας...

Γιατί,

θεωρούμε πως δεν έχουμε γεννηθεί το ίδιο επαρκείς με τον γέροντα Παΐσιο

στο να  εργαστούμε

για να  δούμε  τον πραγματικό μας εαυτό

και για να  μας αποκαλυφθεί η  πραγματική ζωή.

Και καλύπτουμε την «έλλειψη»

αρπάζοντας την  ύλη, ρουφώντας δύναμη ο ένας απ' τον άλλον,

πασχίζοντας για  εφήμερη δόξα και ασφάλεια...

Αυτοί οι σταυροί

μας οδηγούν σε πρώιμο θάνατο (από καρδιακές προσβολές ή εγκεφαλικά)...

αυτοί οι σταυροί

μας μπήγουν μες στη γη πριν ακόμα πεθάνουμε...

.......................

ο γέροντας

εδίδασκε

με τη σιωπή του,

με το παράδειγμά του,

(όπως κάποιος που τον άκουσε να  λέει το ...γνωστό μας «Πάτερ ημών» με τρόπο  που καταλάβαινες πως υπήρχε κι άλλο πρόσωπο απέναντί του),

με το χιούμορ του

δείχνοντάς μας

τον εγκλωβισμό μας σε καταστάσεις, θεωρίες και δραστηριότητες

που είναι για γέλια και για κλάματα!

Υποψιάζοντάς μας

πόσο μακριά νυχτωμένοι είμαστε από την πραγματικότητα

εμείς οι ξερόλες, οι προχωρημένοι, οι πολιτισμένοι, οι δυνατοί...  

Πέρσι που πρωτοβρέθηκα στον  τάφο του

αισθάνθηκα πως κάτω απ' το χώμα βρίσκεται

ένας δικός μου άνθρωπος...

μακάρι το ίδιο να  με έχει κι αυτός εμένα...

     

(εκοιμήθη στις  12-07-1994. 

Αν και, όσο ζούσε απόλαυσε πνευματικά δώρα,

η έξοδός του απ' αυτή τη ζωή έγινε μέσα από αβάσταχτους πόνους... )

«Μύρον εκκενωθέν».

Μαρτυρία Μητροπολίτου Λεμεσού κ.κ. Αθανασίου

«Επισκέφθηκα ως διάκος για πρώτη φορά τον π. Παΐσιο το 1976 μαζί με άλλον γνωστό μου διάκο. Τότε ήταν στον “Τίμιο Σταυρό”. Χτυπήσαμε και περιμέναμε με αγωνία. Είχα ακούσει διάφορα πράγματα για τον Γέροντα και ήθελα πολύ να τον γνωρίσω.

»Ήρθε να μας ανοίξη. Ήταν αδύνατος, τυλιγμένος με μια κουβέρτα. Ήταν χειμώνας. Στην συνομιλία μας ήταν πολύ ευδιάθετος, μας έλεγε διάφορα αστεία. Να πω την αλήθεια απογοητεύτηκα, διότι είπα μέσα μου: «Αυτός εΐναι ο μεγάλος άγιος, ο θαυματουργός πού λένε»; Μέσα μου είχα διαφορετική εικόνα περί των Αγίων. Τίποτα δεν μας είπε, μόνο αστεία μας έλεγε και μας τάϊζε λουκούμια και άλλα.

«Φεύγοντας, εκεί στο συρματόπλεγμα πριν τον αποχαιρετήσουμε, του λέμε: «Γέροντα, πέστε μας κάτι πνευματικό». Μας άπαντα: «Τι να σας πώ, βρέ παιδιά; Να κάνετε πολλές μετάνοιες». Ρωτάμε: «Πόσες μετάνοιες να κάνουμε»; Δεν απάντησε, αλλά άλλαξε η όψη του και φάνηκε διαφορετικός και εκείνη την ώρα ευωδίασε όλος ο τόπος πάρα πολύ έντονα. Τόση πολλή ευωδία! Όλα εύωδίαζαν! ο αέρας, οι πέτρες, τα δέντρα, τα πάντα.

»Ο Γέροντας μας είπε βιαστικά: «Γρήγορα, γρήγορα, άντε πάτε, πάτε».

»Τον χαιρετήσαμε και χωρίς να πούμε τίποτε αισθανθήκαμε μια μεγάλη χαρά μέσα μας και αρχίσαμε να τρέχουμε. Δεν ξέρω τί πάθαμε. Ευωδία και μεγάλη χαρά. Προχωρούσαμε έτσι τρέχοντας και γελώντας και η ευωδία μας ακολουθούσε μέχρι πού περάσαμε το Μπουραζέρι.

»Ενώ πριν από λίγο τα δικά μου συναισθήματα ήταν ακριβώς αντίθετα, μετά από αυτό το γεγονός αισθάνθηκα μεγάλη ευλάβεια προς τον Γέροντα».

Πηγή: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελίδες: 256-261, Έκδοσις Καλύβης Αναστάσεως, Καψάλα, Άγιον Όρος, 2004