Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

40 γνωμικά για πνευματική ανάταση.

Πολλοί άνθρωποι διαβάζουν πολλά πράγματα από αμέτρητο πλήθος σελίδων αλλά η ωφέλεια είναι μικρή ,και πολλές φορές αποβαίνει επιζήμια
για την ψυχή.Η ψυχή ευαρεστείται κυρίως, και ”χορταίνει”μόνο με λόγια που την οδηγούν σε μια πορεία προς τον Πλάστη της.Δεν είναι τυχαίο που πολλές ψυχές άλλαξαν ρότα άρδην μόνο και μόνο από δυο αράδες λόγια προερχόμενα από τον λόγο του θεού..
1)Μπορεί να είσαι στον “οίκο του Θεού” αλλά ποτέ να μην έχεις καταλάβει την καρδιά του Θεού!
2)Ο λόγος για τον οποίο κάποιες εκκλησίες δεν αυξάνονται είναι γιατί ο Θεός δεν εμπιστεύεται σ’ αυτές τις ψυχές.
3)Τραγωδία δεν είναι το πρόβλημα που περνάς αυτή τη στιγμή στη ζωή σου. Τραγωδία είναι να μην βρεθείς στο “δείπνο του Κυρίου”, στη βασιλεία του Θεού.
4)πολλές φορές νομίζουμε ότι βρισκόμαστε τυχαία, τυχαία αδικούμαστε, τυχαία πονάμε… Ο Θεός όμως γνωρίζει το γιατί και ο Θεός είναι κυρίαρχος.
5)Δεν είμαστε υπεύθυνοι εάν οι γύρω μας έρθουν στο Χριστό αλλά είμαστε υπεύθυνοι να δουν οι άλλοι στη ζωή μας το Χριστό.

6)πολλές φορές νομίζουμε ότι βρισκόμαστε τυχαία, τυχαία αδικούμαστε, τυχαία πονάμε… Ο Θεός όμως γνωρίζει το γιατί και ο Θεός είναι κυρίαρχος.
7)Πρέπει να εξετάζουμε τις πράξεις μας με το αν τις δέχεται ο Θεός και όχι με το αν είναι αποδεκτές από τους άλλους.
8)Καθώς το σκοτάδι απλώνεται γύρω μας, η αμαρτία πλημμυρίζει και ο ερχομός του Κυρίου είναι κοντά, η προσευχή του καθενός πρέπει να είναι “Κύριε μείνε μαζί μας”.
9)Πολλές φορές δεν βλέπουμε πως τα γεγονότα της ζωής μας είναι συνδεμένα με τα σχέδια του Θεού.
10)Η ελπίδα της αιώνιας ζωής είναι η ασφάλειά μας.
11)Όταν συνειδητοποιούμε σαν χριστιανοί από που ερχόμαστε και που πηγαίνουμε, τότε η πορεία μας θα είναι γεμάτη χαρά και ελπίδα.
12)Ας ζήσουμε οδηγώντας τους ανθρώπους κοντά στο Θεό και όχι μακριά του.
13)Η υποκρισία μας διώχνει τους ανθρώπους μακριά από το Θεό.
14)Ο νομικισμός καταργεί το Θεό της αγάπης, της συγχώρεσης, τους ελέους, και της μακροθυμίας.
15)Αν δεν τα “βρούμε” με το Θεό δεν μπορούμε να τα “βρούμε” με τον εαυτό μας και με τους άλλους.
16)Ο Θεός θέλει να μας οδηγεί το Πνεύμα το Aγιο και όχι ο νομικισμός.
17)Εάν μετρήσουμε τις μέρες μας και δούμε ποιοι είμαστε, τότε θα μάθουμε να ζητάμε από το Θεό τη σοφία.
18)Εάν εσύ δεν θέλεις να είσαι η “λύση”, ο Θεός θα βρει άλλη λύση (Εσθήρ 4:14).
19)Πρέπει να μας ενδιαφέρει η ανταπόκριση του Θεού για μας και όχι η ανταπόκριση των άλλων.
20)Όταν σε επαινούν να το δέχεσαι και αργότερα, στην ώρα της προσευχής, να δίνεις τη δόξα στο Θεό.
21)Για τη δόξα του Θεού αξίζει να δίνουμε το καλύτερο και με τον πιο μοναδικό τρόπο (Ιωάννης 12:3).
22)Η χαρά του πιστού οφείλεται στην παρουσία του Θεού στη ζωή του.
23)Ο διάβολος μας κάνει να μην χαιρόμαστε αυτά που έχουμε και συγχρόνως να θλιβόμαστε γι αυτά που δεν έχουμε.
24)Ο Θεός θέλει να ενεργήσει μέσα από απλούς ανθρώπους. Γι αυτό έχει ετοιμάσει “μεγάλα” πράγματα για μας.
25)Η επιλογή του χριστιανού είναι επιλογή ή να δεχθείς ότι συμβαίνει από το Θεό ή να έχει πικρία για το Θεό.
26)Όταν ο Θεός σου δίνει κάνει, συγχρόνως έρχεται και ο διάβολος να σε αποθαρρύνει.
27)Ο Θεός θέλει να “τελειώσει” το έργο που έχει ξεκινήσει μέσα μας, πολλές φορές όμως εμείς τον εμποδίζουμε να το κάνει.
28)Με την αγάπη θα συγχωρέσεις και θα αποκαταστήσεις τη σχέση σου με τους άλλους.
29)Όταν εξασκείς το χάρισμα σου, τότε “διοχετεύεις” τη χάρη του Θεού στους ανθρώπους.
30)Είναι τα λόγια σου ενθάρρυνση στους άλλους;
31)Η πίστη μας στο Θεό μας οδηγεί στο να είμαστε “ενεργοί” στην πίστη μας και χρήσιμοι στους ανθρώπους.
32)Ο Χριστός δεν πέθανε μόνο για μας σώσει αλλά για να μας δώσει συγχρόνως και το παράδειγμα πως θα πρέπει να πορευτούμε στη ζωή μας.
33)Μήπως γινόμαστε “επιλεκτικοί” στο ποιοι πρέπει να ακούσουν το ευαγγέλιο;
34)Το θέλημα του Θεού για τους πιστούς είναι να κάνουν το αγαθό, γιατί με τον τρόπο αυτό αποστομώνουν τις σκέψεις των αφρόνων ανθρώπων.
35)Πολλές φορές είναι εύκολο να συμμεριζόμαστε μια θεολογική μας αλήθεια, αλλά όχι την προσωπική μας σχέση και εμπειρία μα το Θεό.
36)Ο απόστολος Παύλος μιλούσε για την καλοσύνη του Θεού μέσα από την φυλακή.
37)Σαν χριστιανοί πρέπει να σεβόμαστε τους άλλους. Αυτό είναι στο θέλημα του Θεού και συγχρόνως μαρτυρία στους γύρω μας.
38)Η σωτηρία μας είναι η αρχή της πνευματικής μας ζωής. Από εκεί ξεκινάει η πορεία μας για να γίνουμε όμοιοι με τον Θεό.
39)Ποτέ δεν θα πρέπει να μετράμε την πνευματική μας ζωή με το τι κάνουμε αλλά με τον καρπό της. Και ο καρπός αυτός είναι ο “καρπός του Πνεύματος“.
40) η πνευματική πορεία του καθενός προσδιορίζει και το βαθμό του άγχους που έχει για το πως αντιλαμβάνεται τα πράγματα.

Είναι απαραίτητο να “λάβουμε” Πνεύμα Άγιο και πώς θα το κατορθώσουμε;


Ο κάθε βαπτισμένος και χρισμένος με Άγιο Μύρο χριστιανός λαμβάνει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, η ύπαρξή του κάθε πιστού πλημμυρίζει με την Χάρη του Πνεύματος το οποίο μοιράζει χαρίσματα τα οποία συμβάλουν στην σωτηρία μας.
Όλοι μας λοιπόν έχουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος από την ώρα της συμμετοχής μας στο Μυστήριο του Βαπτίσματος αλλά κυρίως του Χρίσματος.
Το Άγιο Πνεύμα είναι το Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που «κυριαρχεί» μέσα στην Ιστορία από την ημέρα της Πεντηκοστής.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, που συνοψίζει τη διδασκαλία -περί του προσώπου του Αγίου Πνεύματος- των πριν από αυτόν πατέρων της Εκκλησίας μας λέγει: «Όπως ακριβώς όταν ηκούσαμεν δια τον Λόγο του Θεού, δεν τον εθεωρήσαμε ότι είναι χωρίς προσωπική ύ­παρξη, ούτε αποκτάται με την εκμάθηση, ούτε ότι προσ­φέρεται με τη φωνή, ούτε ότι διασκορπίζεται, άλλ’ ότι υ­πάρχει κατ’ ουσίαν και ότι έχει ελευθέρα βούληση και ε­νέργεια και παντοδυναμία, έτσι και όταν εδιδάχθημεν δια το Πνεύμα του θεού, το οποίον συνοδεύει το Λόγο και φανερώνει την ενέργειά Του, δεν θεωρούμε ότι είναι κά­ποια πνοή χωρίς προσωπική ύπαρξη, διότι η μεγαλοπρέ­πεια της θείας φύσεως θα εξευτελίζετο, αν θεωρείτο ότι το Πνεύμα που έχει, είναι όμοιο με το ιδικό μας πνεύμα».
Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν έχει προσωπική ύπαρξη, εί­ναι ο άλλος Παράκλητος (Ιω. ιδ’ 16) σε σχέση με τον Λόγο του Θεού (Α’ Ιω. β 1), που έχει επίσης προσωπική ύπαρξη και δεν είναι απρόσωπη δύναμη η σοφία (πρβλ. Α’ Κορ. α’ 24). Με το να πει «άλλον», δείχνει τη διαφορά του προσώπου, ενώ με το να πει Παράκλητον δείχνει την συγγένεια της ουσίας (Χρυσόστ.). Δεν είναι δυνα­τόν να είναι η απρόσωπη δύναμη του Πατρός, γιατί πέμ­πεται στο όνομα του Υιού (Ιω. ιδ’ 26) και ονομάζεται και Πνεύμα Χριστού (Ρωμ. η’ 9. Α’ Πέτρ. α’ 11).
Στην Αγία Γραφή διακρίνεται κατηγορηματικά το Άγιο Πνεύμα από τη δύναμη του Θεού. Ας αναφέρουμε ένα από τα πολλά εδάφια: Σαν υπηρέται του Θεού συσταίνουμε τους εαυτούς μας σε όλα… με αγνότητα, σύνεσιν, μακροθυμίαν και καλωσύνην, με Πνεύμα Άγιον, με αγάπην ανυπόκριτον, με το κήρυγμα της αληθείας και με δύναμιν Θεού (Β’ Κορ. στ’ 4-7). Άλλο λοιπόν Πνεύμα Άγιον και άλλο δύναμις Θεού (πρβλ. και Μιχ. γ’ 8. Πράξ. ι’38.Α’Κορ. β’4. Ρωμ ιε’ 13. Α’Θεσ. α’5). Αλλά και αν ακόμη χαρακτηρίσουμε το Άγιο Πνεύμα δύνα­μη του Θεού (πρθλ. Κριταί ια’ 29, ιδ’ 6. Ης. ια’ 2), τότε, εάν πράγματι δεν πρόκειται για τη θεία ενέργεια, πρέπει να το εκλάβουμε ως δύναμη ενυπόστατη, όπως ακριβώς και τον Υιό, ο οποίος χαρακτηρίζεται δύναμις του Θεού (Α’ Κορ. α’ 12).
Εάν το Πνεύμα το Άγιο ήταν μόνο ενέργεια, όχι και πρόσωπο, τότε πρέπει να συμπεράνουμε πως τίθεται σε ε­νέργεια, δεν θέτει κάτι άλλο σε ενέργεια. Και φυσικά θα παύσει να υπάρχει μόλις τελειώσει την αποστολή του.
Όμως το Πνεύμα το Άγιο ακούει (Ιω. ιστ’ 13), λαλεί (Ιεζ. ια’ 5. Ματθ. ι’ 20. Ιω. ιστ’ 13. Πράξ. α’16,η’ 29, κα’ 11, κη’25), μαρτυρεί (Ιω. ιε’26. Πράξ. ε’ 32 η’23. Ρωμ. η ‘ 16. Έβρ. θ’8,ι’ 15), αναγγέλλει (Ιω. ιστ’ 13-15), διδάσκει (Ίεζ. ια’5. Ιω. ιδ’26. Αουκ. ιβ’ 12), έρευνα (Α ‘ Κορ. β’ 10-11), αποκαλύπτει (Αουκ. β’ 26. Α’ Πέτρ. α’ 11), προφητεύει (Πράξ. α’ 16 κα’ 11), οδηγεί στην αλή­θεια (Ιω. ιστ’ 13). προτρέπει (Πράξ. Γ 19-20, ια’ 12), βοηθεί (Ρωμ. η ‘ 14. Γαλ. ε’ 18), ελέγχει (Ιω. ιστ’ 8), εμ­ποδίζει (Πράξ. ιστ’ 6), κρίνει (Πράξ. ιε’ 28), διατάσσει (Πράξ. η 29, ιγ’2), συνετίζει (Νεεμ. θ’20).
Το Άγιο Πνεύμα είναι η μοναδική μας ελπίδα, είναι ζωής χορηγός· μεταδίδει σε μας τη δική Του ζωή και κοινωνία με τον Πατέρα και τον Υιό, που είναι κοινωνία μεταξύ προσώπων. Έτσι ο άνθρωπος καταξιώνεται, γιατί η ζωή του γίνεται εικόνα της ζωής του Θεού, δηλαδή α­γάπη (πρβλ. Γέν. α’ 26).
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα για τον άνθρωπο, γιατί το Άγιο Πνεύμα βρίσκεται σε δράση και είναι πρόσωπο˙ δια­θέτει αυτοσυνείδηση, προσωπική βούληση και προ παν­τός αγάπη. Είναι πάντοτε ενωμένο με τον Πατέρα και τον Υιό σε κοινωνία πλήρους αγάπης, χωρίς σύγχυση, χωρίς εξουθένωση της προσωπικότητος· αυτό αποτελεί την εγ­γύηση της δικής μας σωτηρίας.
Εάν η ορθή πίστη στο Άγιο Πνεύμα είναι απαραίτη­τη για τη σωτηρία μας (Ιω. η’ 32, ιστ’ 13. Πρβλ. Μάρκ. γ’ 29), είναι βασικό να γνωρίζουμε πως θα φθάσουμε στην πίστη αυτή.
Η αγία Γραφή μας πληροφορεί πως πρέπει γι’ αυτό να έχουμε τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος (Α’ Κορ. θ’ 4). Βέβαια το Πνεύμα όπου θέλει πνεί (Ιω. γ’ 8), δεν μπορούμε να του βάλουμε περιορισμούς (Α’ Κορ. ιβ’ 11). Αλλά δεν μπορούμε να φθάσουμε στο Άγιο Πνεύμα έξω και μακράν του Σώματος του Χριστού.
Για να έλθει κανείς στον Πατέρα πρέπει να τον υψώ­σει ο Υιός (Ιω. ιδ’ 6)· για να αναγνωρίσει κανείς τον Χριστόν ως Κύριον, πρέπει να έχει την συμπαράσταση του Αγίου Πνεύματος (Α’ Κορ. ιθ’ 3. Πρβλ. Ιω. ιε’ 26) Όμως το Άγιο Πνεύμα αποστέλλεται από τον Πατέρα στο όνομα του Χριστού (Ιω. ιδ’ 26). Ετσι δεν μπορεί να είναι ο στόχος μας η κατοχή του Αγίου Πνεύματος έξω και μακράν του Χριστού, έξω από το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία (Γαλ. γ’ 27. Α’ Κορ. ιθ’ 12-27. Εφεσ. ε’ 23).
Το Πνεύμα το Άγιο δε δρα ανεξάρτητα από τον Υιό, ούτε βέβαια ανεξάρτητα και από τον Πατέρα· μεταξύ των τριών προσώπων υπάρχει ενότητα θέλησης και ενότητα ενέργειας (πρβλ. Ιω. η ’28-29, ιστ’ 12-15, 23-24, 26-28. Α ‘ Κορ. β’ 4-6). Γι’ αυτό άλλωστε και το Άγιο Πνεύμα δεν χαρακτηρίζεται μόνο ως το Πνεύμα του Θεού (Ματθ. γ’ 16. Α΄ Κορ. θ’ 10-14), αλλά και Πνεύμα του Υιού (Γαλ. δ’ 6) ή ακόμη Πνεύμα του Χριστού (Ρωμ. η’ 9) και νους Χριστού (Α’ Κορ. β’ 16). Αν θέλουμε λοιπόν να φθάσουμε στην επίγνωση του Πνεύματος, πρέπει να επιθυμήσουμε την αγάπη του Χριστού και την ένωσή μας με το Σώμα Του, την Εκκλησία.
Το Άγιο Πνεύμα οδηγεί όχι απλώς στην κατανόηση των λόγων του Χριστού, αλλά στον ίδιο τον Χριστό, δρώντας με τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας μας. Με τα ιερά μυστήρια ο πιστός γίνεται τόπος κατοικίας του Θεού, πνευματικός άνθρωπος, που αντανακλά τη χάρη του Αγίου Πνεύματος γύρω του.
Δεν είναι δυνατόν όμως να συμμετέχει κάποιος στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας ζώντας μέσα στην πλάνη της αμαρτίας, ζώντας αμετανόητα, μη έχοντας συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του.
Από την άλλη θα πει κάποιος ότι μπορεί να συμμετέχει…είναι δικαίωμά του. Ναι, μπορεί ακόμα και ένας αμετανόητος να συμμετέχει, όμως αυτή του η συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας και ιδιαιτέρως στο Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας –κοινωνώντας Σώμα και Αίμα Χριστού- δεν γίνεται εφόδιο ζωής αιωνίου αλλά δυστυχώς… κατάκριμά του!
Η αίσθηση της αμαρτωλότητάς μας, η μετάνοια (η έμπρακτη προσπάθεια για αλλαγή!) και κυρίως η ταπείνωση ελκύουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ελκύουν τον Παράκλητο, ο οποίος φωτίζει πλέον τον εσκοτισμένο νου μας ενεργοποιώντας και πάλι όλα αυτά τα χαρίσματα τα οποία είχαμε λάβει στο Χρίσμα μας –και τα οποία λόγω της απομάκρυνσής μας από τον Θεό «πέσανε σε αδράνεια»- και μας οδηγεί σε μία πνευματική πρόοδο που καταλήγει στην κάτα Χάριν Θέωση.
Τα δώρα του Πνεύματος δεν εξαναγκάζονται· προσ­φέρονται με βάση τη θεία βούληση (Ιω. γ’ 8, Α’ Κορ. ιβ’ 11. ‘Εβρ. β’ 4), όχι με ανθρώπινες μεθοδεύσεις. Αν τα χαρίσματα αυτά ήταν αποτέλεσμα ανθρώπινης προσπάθειας, θα ήταν κτιστής τάξης, δεν θα αποτελούσαν πραγματική κοινωνία με τον Θεό.
Αλλά από την άλλη μεριά η Θεία Χάρη δεν προσφέρεται χωρίς την ενεργό συμμετοχή του άνθρωπου. Τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας δεν είναι πράξεις μαγικές· προϋποθέτουν τη συμμετοχή του κάθε πιστού! Ο άγγελος του Κυρίου ανήγγει­λε στην Παρθένο Μαρία: Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε, και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι· όμως και εκείνη έπρεπε να πει το γένοιτο! (Λουκ. α’ 35-38).
Χρειάζεται λοιπόν και από μέρους μας προσπάθεια, χρειάζεται άσκηση, χρειάζεται μετάνοια, χρειάζεται να καθαριστούμε –όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν- από κάθε ρύπο αμαρτίας ώστε ο Παράκλητος να έρθει μέσα στην ύπαρξή μας και να μας μεταμορφώσει.
Μπορεί κάποιος να ρωτήσει: «Εάν κάποιος ιερέας είναι αμαρτωλός, ζει μία ζωή αμετανοησίας, χωρίς μετάνοια, άσκηση κ.τ.λ. είναι δυνατόν να τελεί τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας; Να «κατεβάζει» το Άγιο Πνεύμα;»
Η απάντηση είναι: Βεβαίως και μπορεί!
Ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Άλλο είναι να σκηνώσει το Άγιο Πνεύμα μέσα σε κάποιον άνθρωπο λόγω της έμπρακτης μετάνοιάς του, της ενάρετης ζωής του και άλλο είναι να μπορεί ένας αμαρτωλός-αμετανόητος-υπερήφανος-αδιάκριτος-αλαζόνας ιερέας να τελεί τα Άγια Μυστήρια. Ο ιερέας τελεί τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας όχι λόγω της αξιότητάς τους αλλά λόγω της ιερατικής του ιδιότητος. Του δόθηκε δηλαδή εξουσία από τον Χριστό δια μέσου του Επισκόπου να τελεί τα Άγια Μυστήρια.Το να λάβει όμως την Χάρη του Αγίου Πνεύματος  έγκειται σίγουρα στην βούληση του Θεού αλλά και στον φιλότιμο πνευματικό αγώνα του.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι εάν κάποιος ζει ασώτος, αμετανόητα μέσα στην αμαρτία θα λάβει Άγιο Πνεύμα επειδή «το πνεύμα όπου θέλει πνει..» (Ιω. γ’ 8) διότι είναι σαν να λέμε ότι το Άγιο Πνεύμα μπορεί να συνυπάρχει με την αμαρτία, με την αμετανοησία, με την έπαρση, με την κακότητα!
Ο ιερέας λοιπόν μπορεί να τελεί τα Μυστήρια της Εκκλησίας όμως αυτό δεν τον κάνει αυτόματα «άξιο» να λάβει και Άγιο Πνεύμα, μπορεί δηλαδή ο ιερέας να σώσει δια των Μυστηρίων πολλούς ανθρώπους αλλά ο ίδιος εάν δεν ασκηθεί πνευματικά…!
Ο Κύριος στους μακαρισμούς λέγει ξεκάθαρα: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Όμως για να φθάσει ο άνθρωπος σε αυτήν την πνευματική κατάσταση, πρέπει να δεχθεί την πνοή του Άγιου Πνεύματος. Σ’ αυτή τη Θεία πνοή δε μπορούμε να βάλουμε περιορισμούς, γιατί συντελείται σύμφωνα με τη Θεία βουλή. Όμως δεν υπάρχει τρόπος να φθάσουμε στη χάρη του Αγίου Πνεύματος χωρίς και την δική μας συμμετοχή, χωρίς και εμείς να το θελήσουμε… έχοντας τουλάχιστον καλή προαίρεση όπως είχε ο απόστολος Παύλος, (ο οποίος όμως είχε και καθαρή ζωή) (στον οποίο φανερώθηκε ο ίδιος ο Κύριος και έπειτα μετανόησε και φωτίστηκε).
 Όχι όμως μετάνοια με παχιά λόγια αλλά με έργα, με έργα μετανοίας…και ο πρώτος καρπός της μετανοίας όπως λέγει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι να προσέλθει ο άνθρωπος στο Μέγα Μυστήριο της Εξομολογήσεως για να ΚΑΘΑΡΙΣΤΕΙ από την αμαρτία και να αποκαταστήσει την σχέση του με τον Χριστό η οποία ολοκληρώνεται με την Θεία Κοινωνία!
Το «υπέρτατο όραμα» λοιπόν προορίζεται για αυτούς που έχουν καθαρή καρδιά :«ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ…»! Αυτοί και μόνο βλέπουν καθαρά και το όραμα τους καθαρίζει ακόμα περισσότερο, καθώς συνεχίζουν να ατενίζουν Αυτόν στον οποίο αντανακλάται το πλήρωμα της ζωής.
Ας προσπαθήσουμε και εμείς λοιπόν να γίνουμε μιμητές των Αγίων της Εκκλησίας που κοπίασαν για να λάβουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ώστε και εμείς να φωτιστούμε, να απομακρυθούμε από την εμπάθεια, την αδιακρισία, την μνησικακία, την κατάκριση, την κακότητα και να αρχίσουμε να καλλιεργούμε -συνεργεία του Αγίου Πνεύματος και με τις πρεσβείες των Αγίων μας-  αρετές όπως η ταπείνωση, η διάκριση,η σωφροσύνη, η υπομονή, η αγάπη οι οποίες θα μας οδηγήσουν στην υπαρξιακή μας Ανάσταση εν Χριστώ φυσικά δια Χριστού- στην κοινωνία μας με τον Θεό- στην Σωτηρία μας!


Δεκάλογος περί της αναχωρήσεώς μας από αυτήν τη ζωή.


«Αὐτό ἦταν ἀπό Ἐμένα».


Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα
«Αὐτό ἦταν ἀπό Ἐμένα»
Σκέφτηκες ποτέ πώς ὁτιδήποτε ἐγγίζει ἐσένα, παρόμοια ἐγγίζει κι Ἐμένα; Διότι «ὁ ἁπτόμενος ὑμῶν ὡς ἁπτόμενος τῆς κόρης τοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτοῦ» (Ζαχ. 2, 8), δηλαδή ὅποιος ἐγγίζει ἐσένα, ἐγγίζει τήν κόρη τοῦ ὀφθαλμοῦ Μου. Εσύ στούς ὀφθαλμούς μου εἶσαι ἀκριβός καί πολύτιμος καί Ἐγώ σέ ἀγάπησα πολύ. Γι’ αὐτό γιά Μένα ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη χαρά νά σέ παιδαγωγήσω.
– Ὅταν πειρασμοί σηκώνονται ἐναντίον σου καί ξαφνικά περνοῦν καί φεύγουν σάν ποτάμι, θέλω νά γνωρίζεις ὅτι αὐτό ἦταν ἀπό Μένα, Ὅτι ἡ δική σου ἀδυναμία ἔχει ἀνάγκη τῆς δικῆς Μου δυνάμεως καί ὅτι ἡ ἀσφάλειά σου συνίσταται στό νά δώσεις σέ Μένα τή δυνατότητα νά ἀγωνισθῶ γιά σένα.
– Ὅταν βρίσκεσαι σέ δύσκολες περιστάσεις ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δέ σέ καταλαβαίνουν, οἱ ὁποῖοι δέν ὑπολογίζουν ὅτι αὐτό εἶναι δυσάρεστο γιά σένα, οἱ ὁποῖοι σέ παραμερίζουν, αὐτό ἦταν ἀπό Μένα.
Ἐγώ, ὁ Θεός εἶμαι πού δημιουργῶ τίς περιστάσεις. Ἐσύ δέ βρέθηκες τυχαῖα στή θέση σου. Αὐτή ἡ θέση εἶναι αὐτή πού ἐγώ ὅρισα σέ σένα.
Ἐσύ δέν ζητοῦσες νά σοῦ διδάξω ταπείνωση; Νά, κοίταξε:
Ἐγώ σέ ἔβαλα ἀκριβῶς σ’ αὐτό τό περιβάλλον, σ’ αὐτό τό σχολεῖο, ὅπου διδάσκεται αὐτό τό μάθημα. Τό περιβάλλον σου και ὅσοι ζοῦν μαζί σου, τό μόνο πού κάνουν εἶναι νά ἐκπληρώνουν τό θέλημά μου.
– Ὅταν βρίσκεσαι σέ οἰκονομική δυσκολία καί δύσκολα τά βγάζεις πέρα, αὐτό ἦταν ἀπό Μένα. Εγώ ρυθμίζω τό πουγγί σου καί θέλω νά προστρέχεις σέ Μένα καί νά εἶσαι σέ ἐξάρτηση ἀπό Μένα. Οἱ προμήθειές μου εἶναι ἀνεξάντλητες. Θέλω νά εἶσαι βέβαιος γιά τήν ἀξιοπιστία Μου καί τίς ἐπαγγελίες μου, ὥστε νά μήν μπορέσουν νά ποῦν γιά σένα πάνω στίς ἀνάγκες σου: «οὐκ ἐνεπιστεύσατε Κυρίῳ τῷ Θεῷ ὑμῶν» (Δευτ. 1, 320
– Ζεῖς μιά νύχτα θλίψεων καί εἶσαι χωρισμένος ἀπό τούς οἰκείους σου; Αὐτό ἦταν ἀπό Μένα. Ἐγώ εἶμαι πού δοκίμασα τήν ἀσθένεια. Ἐγώ εἶμαι πού ἐπέτρεψα αὐτή τή θλίψη γιά νά στραφεῖς σέ Μένα καί σέ Μένα νά μπορέσεις νά βρεῖς αἰώνια παρηγοριά.
– Ἐξαπατήθηκες ἀπό κάποιο φίλο σου, στόν ὁποῖο εἶχες ἀνοίξει τήν καρδιά σου; Αὐτό ἦταν ἀπό Μένα. Ἐγώ ἐπέτρεψα αὐτή τήν ἀπογοήτευση νά σέ ἀγγίξει γιά νά γνωρίσεις ὅτι ὁ καλλίτερος Φίλος σου εἶναι ὁ Κύριος. Θέλω νά τά ἀναφέρεις ὅλα σέ Μένα καί νά μιλᾶς σέ Μένα.
– Σέ συκοφάντησε κάποιος; Ἀνάθεσε σέ μένα αὐτό τό ἔργο καί προσκολλήσου σέ Μένα, τό Καταφύγιό σου, γιά νά σέ σκεπάσω «ἀπὸ ἀντιλογίας γλωσσῶν». Ἐγώ «ἐξοίσω ὡς φῶς τὴν δικαιοσύνην σου καὶ τὸ κρῖμά σου ὡς μεσημβρίαν» (Ψαλμ. 36, 6). Καταστράφηκαν τά σχέδια σου; Κάμφθηκε ἡ ψυχή σου καί ἀπόκαμες; Αὐτό ἦταν ἀπό Μένα.
Ἐσύ ἔφτιαξες τά σχέδιά σου καί τά ἔφερες σέ Μένα νά τά εὐλογήσω, ἀλλά Ἐγώ θέλω νά μοῦ παραχωρήσεις τό δικαίωμα νά γίνω κύριος σέ ὅλες τίς περιστάσεις τῆς ζωῆς σου, γιατί εἶναι πάρα πολύ δύσκολο γιά σένα, μόνος σου νά μπορέσεις νά τά βγάλεις πέρα μέ ὅλα αὐτά.
– Σέ ἐπισκέφθηκαν καθημερινές κακοτυχίες, ἀπρόσμενες, καί μελαγχολία κατέλαβε τήν καρδιά σου; Αὐτό ἦταν ἀπό Μένα. Γιατί ἐγώ θέλω ἡ καρδιά σου καί ἡ ψυχή σου νά φλέγονται πάντοτε, ἱστάμενες ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν Μου καί διά τοῦ ὀνόματός Μου νά νικήσουν αὐτή τή μικροψυχία.
– Μήπως γιά πολύ καιρό δέν ἔλαβες νέα ἀπό τούς οἰκείους καί τούς ἀγαπητούς σε Σένα ἀνθρώπους καί ἀπό τή μικροψυχία καί τήν ὀλιγοψυχία πέφτεις στήν ἀπελπισία καί τό γογγυσμό; Αὐτό ἦταν ἀπό Μένα. Γιατί μ’ αὐτό τό βάσανο τῆς ψυχῆς Ἐγώ δοκίμασα τή σταθερότητα τῆς πίστεώς σου, τό ἀπαράβατο τῶν ὑποσχέσεών σου, τή δύναμη καί τήν παρρησία τῆς προσευχῆς σου γιά τούς δικούς σου. Γιατί δέν ἐμπιστεύθηκες αὐτούς στή σκέπη τῆς Πανάγνου Μητρός Μου; Γιατί ποτέ δέν ἀνέθεσες τή φροντίδα γι’ αὐτούς στήν ἀγάπη καί τήν πρόνοιά Μου;
– Σέ ἐπισκέφθηκε μιά βαρειά ἀσθένεια, προσωρινή ἤ ἀνίατη, καί βρέθηκες καθηλωμένος στό κρεββάτι; Γνώριζε ὅτι Αὐτό ἦταν ἀπό Μένα.
Ἐγώ θέλω νά γνωρίσεις Ἐμένα ἀκόμη βαθύτερα μέσα στίς σωματικές σου ἀδυναμίες καί νά μή γογγύζεις γι’αὐτές, τίς ἄνωθεν σταλμένες δοκιμασίες· νά μήν προσπαθεῖς νά ἐμβαθύνεις στά σχέδιά Μου γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν μέσα ἀπό ποικίλους τρόπους, ἀλλά ἀγόγγυστα νά κάμπτεις τόν αὐχένα σου κάτω ἀπό τήν Πρόνοιά Μου γιά σένα.
– Ὀνειρεύτηκες νά κάμεις κάποιο ἰδιαίτερο ἔργο γιά χάρη Μου, ἀλλά ἀντί γι’ αὐτό καθηλώθηκες στό κρεββάτι τῆς ἀνημπόριας καί τῆς ἀρρώστειας; Αὐτό ἦταν ἀπό Μένα. Ἀλλιῶς ἐσύ θά ἤσουν βυθυσμένος στά ἔργα σου καί δέ θά μποροῦσα νά ἑλκύσω τούς λογισμούς σου σέ Μένα. Ὅμως ἐγώ θέλω νά σοῦ διδάξω τίς πιό βαθιές σκέψεις καί τά δικά Μου μαθήματα, ὅτι δηλαδή ἐσύ εἶσαι στή δική Μου διακονία.
Ἀπό τούς καλύτερους συνεργάτες Μου εἶναι κατ’ οὐσίαν κάποιοι οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀποκομμένοι ἀπό τήν ἐνεργό δραστηριότητα γιά νά διδαχθοῦν νά μεταχειρίζονται τό ὄργανο τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς.
Κλήθηκες ἀπρόσμενα νά καταλάβεις κάποια δύσκολη καί ὑπεύθυνη θέση;. Πήγαινε βασιζόμενος σέ Μένα. Ἐγώ σοῦ ἐμπιστεύομαι αὐτές τίς δυσκολίες, διότι γι’ αὐτό σέ εὐλόγησα, Ἐγώ ὁ Κύριος καί Θεός σου, σέ ὅλα τά ἔργα σου, σέ ὅλα ὅσα θά γίνονται μέ τά χέρια σου.
Αὐτή τή μέρα δίνω στά χέρια σου αὐτό τό σκεῦος τοῦ ἁγίου ἐλαίου. Χρησιμοποίησέ το ἐλεύθερα, παιδί Μου. Κάθε δυσκολία πού ἀναφύεται, κάθε λόγος πού σέ πικραίνει, κάθε ἐμπόδιο στήν ἐργασία σου, πού θά μποροῦσε νά σοῦ προκαλέσει τό αἴσθημα τῆς ἀγανακτήσεως, κάθε φανέρωση τῆς άδυναμίας σου καί τῆς ἀνικανότητάς σου, ἄς ἀλειφθοῦν μέ αὐτό τό ἔλαιο.
Θυμήσου ὅτι κάθε ἐμπόδιο ἀποτελεῖ μιά νουθεσία ἀπό τό Θεό. Κάθε κεντρί ἀμβλύνεται, ὅταν μάθεις νά βλέπεις σέ ὅλα, σέ ὁτιδήποτε σέ ἀγγίζει, Ἐμένα.
Καί μετά βάλε μέσα στήν καρδιά σου τά λόγια πού σοῦ ἐξήγησα σήμερα: αὐτό ἦταν ἀπό Μένα, γιατί αὐτός δέν εἶναι κενός λόγος, ἀλλά ἡ ζωή σου!
Τί μπορῶ ἐγώ ὁ ἀνάξιος νά πῶ γιά ὅλα αὐτά; Τό μόνο πού ἀπομένει εἶναι νά ἐπαναλάβω τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου:
«Τὰ πάντα ἐξ Αὐτοῦ, εἰς Αὐτὸν καὶ ἐν Αὐτῷ. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν».
(Εκδόσεις “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΚΥΨΕΛΗ”)
 (”Γέροντες της εποχής μας”)

Οι υπόδικοι νεκροί


- Γέροντα, όταν πεθάνη ο άνθρωπος, συναισθάνεται αμέσως σε τι κατάσταση βρίσκεται;
- Ναι, συνέρχεται και λέει «τι έκανα;», αλλά «φαϊντά γιοκ», δηλαδή δεν ωφελεί αυτό.
Όπως ένας μεθυσμένος, αν σκοτώση λ.χ. την μάνα του, γελάει, τραγουδάει, επειδή δεν
καταλαβαίνει τι έκανε, και, όταν ξεμεθύση, κλαίει και οδύρεται και λέει «τι έκανα;», έτσι και
όσοι σ’ αυτήν την ζωή κάνουν αταξίες είναι σαν μεθυσμένοι. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, δεν
αισθάνονται την ενοχή τους. Όταν όμως πεθάνουν, τότε φεύγει αυτή η μέθη και συνέρχονται.
Ανοίγουν τα μάτια της ψυχής τους και συναισθάνονται την ενοχή τους, γιατί η ψυχή, όταν βγη
από το σώμα, κινείται, βλέπει, αντιλαμβάνεται με μια ασύλληπτη ταχύτητα.
Μερικοί ρωτούν πότε θα γίνη η Δευτέρα Παρουσία. Για τον άνθρωπο όμως που πεθαίνει
γίνεται κατά κάποιον τρόπο η Δευτέρα Παρουσία, γιατί κρίνεται ανάλογα με την κατάσταση
στην οποία τον βρίσκει ο θάνατος.
- Γέροντα, πως είναι τώρα οι κολασμένοι;
- Είναι υπόδικοι, φυλακισμένοι, που βασανίζονται ανάλογα με τις αμαρτίες που έκαναν
και περιμένουν να γίνη η τελική δίκη, η μέλλουσα Κρίση. Υπάρχουν βαρυποινίτες, υπάρχουν
και υπόδικοι με ελαφρότερες ποινές.
- Και οι Άγιοι και ο ληστής;
- Οι Άγιοι και ο ληστής είναι στον Παράδεισο, αλλά δεν έχουν λάβει την τέλεια δόξα,
όπως και οι υπόδικοι είναι στην κόλαση, αλλά δεν έχουν λάβει την τελική καταδίκη. Ο Θεός,
ενώ έχει πει εδώ και τόσους αιώνες το «μετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών»,
παρατείνει – παρατείνει τον χρόνο, επειδή περιμένει εμάς να διορθωθούμε. Αλλά εμείς
παραμένοντας στις κακομοιριές μας αδικούμε τους Αγίους, γιατί δεν μπορούν να λάβουν την
τέλεια δόξα, την οποία θα λάβουν μετά την μέλλουσα Κρίση.
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ)

ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΖΩΗ

Η μέλλουσα Κρίση

- Γέροντα, πως εξαγνίζεται η ψυχή;
- Όταν ο άνθρωπος εργασθή τις εντολές του Θεού, κάνη δουλειά στον εαυτό του και
καθαρισθή από τα πάθη, τότε ο νους φωτίζεται, φθάνει σε ύψος θεωρίας, και η ψυχή
λαμπρύνεται και γίνεται όπως ήταν πριν από την πτώση των Πρωτοπλάστων. Σε τέτοια
κατάσταση θα βρίσκεται μετά την ανάσταση των νεκρών. Μπορεί όμως ο άνθρωπος να δη την
ανάσταση της ψυχής του πριν από την κοινή ανάσταση, αν καθαρισθή τελείως από τα πάθη. Το
σώμα του τότε θα είναι αγγελικό, άυλο, και δεν θα νοιάζεται για τροφή υλική.
- Γέροντα, πως θα γίνη η μέλλουσα Κρίση;
- Στην μέλλουσα Κρίση θα αποκαλυφθή σε μια στιγμή η κατάσταση του κάθε ανθρώπου
και μόνος του καθένας θα τραβήξη για ‘κει που είναι. Καθένας θα βλέπη σαν σε τηλεόραση τα
δικά του χάλια και την πνευματική κατάσταση του άλλου.
Θα καθρεφτίζη τον εαυτό του στον
άλλον και θα σκύβη το κεφάλι και θα πηγαίνη στην θέση του. Δεν θα μπορή λ.χ. να πη μια νύφη
που καθόταν μπροστά στην πεθερά της σταυροπόδι και η πεθερά της με σπασμένο πόδι φρόντιζε
το εγγονάκι: «γιατί, Χριστέ μου, βάζεις την πεθερά μου στον Παράδεισο κι εμένα δεν με
βάζεις;», επειδή θα έρχεται μπροστά της εκείνη η σκηνή. Θα θυμάται την πεθερά της που
στεκόταν όρθια με σπασμένο πόδι και φρόντιζε το εγγονάκι της και δεν θα έχη μούτρα να πάη
στον Παράδεισο, αλλά ούτε και θα χωράη στον Παράδεισο. Ή οι μοναχοί θα βλέπουν τις
δυσκολίες, τι δοκιμασίες είχαν οι κοσμικοί και πως τις αντιμετώπισαν και, αν δεν έχουν ζήσει
σωστά, θα σκύψουν το κεφάλι και θα τραβήξουν μόνοι τους για εκεί που θα είναι. Θα δουν εκεί
οι μοναχές, που δεν ευαρέστησαν στον Θεό, ηρωίδες μάνες, που ούτε υποσχέσεις έδωσαν, ούτε
τις ευλογίες και τις ευκαιρίες τις δικές τους είχαν, πως αγωνίσθηκαν και σε τι κατάσταση
πνευματική έφθασαν, και εκείνες, καλόγριες, με τι μικροπρέπειες ασχολούνταν και
βασανίζονταν, και θα ντρέπωνται! Έτσι μου λέει ο λογισμός ότι θα γίνη η Κρίση. Δεν θα πη
δηλαδή ο Χριστός: «έλα εδώ εσύ, τι έκανες;» ή «εσύ θα πας στην κόλαση, εσύ στον
Παράδεισο», αλλά ο καθένας θα συγκρίνη τον εαυτό του με τον άλλον και θα τραβήξη για εκεί
που θα είναι.
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ)